Intentions vs. resemblance: Understanding pictures in typical development and autism

تحقیقات در مورد اینکه آیا کودکان در هنگام درک تصاویر تصور می شوند یا خیر، یا اینکه به جای آن، به طور کامل از شباهت معنی پیدا می کنند، بحث کرده است. ما این فرضیه ها را با مقایسه اینکه چگونه کودکان مبتلا به اوتیسم به طور معمول رشد می کنند (جمعیتی که در استدلال های عمدی نقض شده اند) تفسیر تصاویر انتزاعی را بررسی می کنند. در آزمایش 1، هر دو گروه نام های شفاف آشنا را به تصاویر انتزاعی مرتبط می کردند، با این حال، آنها همان بازنمودهای مربوط به ارجاعات مختلف 3 بعدی را نیز در بر داشتند. کودکان نوپا تصاویری انتزاعی با مرجع های مورد نظر مشابهی نداشتند، در حالی که کودکان مبتلا به اوتیسم روابط عکس-مرجع را بر اساس شباهت قرار دادند. آزمایش 2 نشان داد که کودکان نوپا به نشانه های زبانی برای تعیین روابط مورد نظر اشاره نمی کنند. آزمایش 3 تأیید کرد که پاسخ دادن به کودکان مبتلا به اوتیسم به دلیل استقامت و یادگیری واژه های وابسته، و نیز ارائه شواهد مستقل از مشکلات قصد خواندن آنها نیست. ما استدلال می کنیم که کودکان به طور معمول توسعه می یابند و از نیت های اجتماعی-ارتباطی که تصاویر پایه ای دارند، معنی پیدا می کنند، زمانی که شباهت یک نشانه نامناسب به معنی است. در مقابل، کودکان مبتلا به اوتیسم بر روی اهداف هنرمندان تأکید ندارند و به سادگی تصاویر را به هر چیزی که اتفاق می افتد مرتبط می سازند.