Nostalgia for war and the paradox of peace in the Colombian emerald trade

در سال 1991، برجسته ترین رهبران بخش معدن معدنی کلمبیا، توافقنامه صلح را امضا کردند که منجر به نزاع دهها ساله شد. صلح به کسب و کار تحکیم شد. این به صاحبان معادن توانایی کنترل عرضه زماله ها را داد که به بازار عرضه می شود. راندمان جدید در روند تولید، روابط اجتماعی قدیمی را مختل کرد. معدنچیانی که یک بار می توانستند طعم زمرد ها را از طریق انگشتانشان بچرخانند، در حال حاضر کنترل شدیدتری دارند. در زمان جنگ زمرد، صاحبان مین ها مجبور بودند پیروهای بزرگ را حفظ کنند. این بدان معنا بود که آنها باید بسیار سودمند و صمیمی با زمردان خود باشند، و آنها را از طریق شبکه هایی از مردم پیوند خورده با خویشاوندی، آرامش و وفاداری شخصی گسترش داد. پایان جنگ نیاز به چنین مواردی را پایان داد. معدنچیان می توانند بسیاری از مردان و زنان را که بین خود و خریداران خارجی سنگ های کلمبیایی ایستاده بودند، بریزند. آنها همچنین می توانند معادن غیر رسمی را در سرزمین های خود محدود کنند. به این ترتیب صلح اثر پارادوکسانه ای را از بین بردن بازیکنان کوچکتر، از بین بردن شبکه های اجتماعی شکل گرفته در زمان خشونت و تهدید معیشت هزاران معدنچی و معامله گران ایجاد کرد.