Age-friendly mobilities: A transdisciplinary and intergenerational perspective

با توجه به این که جمعیت شهرها در جهان تا سال 2050 افزایش پیدا می کنند تا 70 درصد افزایش پیدا کند، این امر به طور فزاینده ای برای درک روش هایی که مناطق شهری برای افرادی که سنین مختلف، از جمله موانع آنها را در بر می گیرد، درک می شود. رویکردهای کنونی در زمینه پیری و انگیزش، رویکردی مبتنی بر استازهای انضباطی و مقولهای نسبتا گسسته سن را اتخاذ می کنند. سیاست هایی مانند ابتکار "شهر سازگار با محیط سالم" سازمان بهداشت جهانی منعکس کننده تنش در رسیدگی به مسائل مربوط به پیری است؛ از سوی دیگر، آنها قصد دارند شهرها را تشویق به توسعه زیرساخت ها و شیوه هایی که به مردم در تمام سنین اجازه می دهد برای پاسخگویی به نیازها و آرزوهای خود، اما از سوی دیگر، به نظر می رسد به رده سنی سالخوردگی امتیاز داده شود. در این مقاله، ادبیات جاری پیرامون تحرک و تحرک را مرور می کنیم و نشان می دهد که کارهایی که در مطالعات حرکتی انجام می شوند، یک رویکرد بین رشته ای و بین نسلی را برای تحرک و پیری ارائه می دهند که جنبه هایی از تجارب تحرک را نشان می دهد که در غیر اینصورت پنهان هستند.