Operationalizing food system resilience: An indicator-based assessment in agroindustrial, smallholder farming, and agroecological contexts in Bolivia and Kenya

انعطاف پذیری اغلب به عنوان پیش شرطی برای سیستم های پایدار اجتماعی-محیطی درنظر گرفته می شود. اما چگونه این درک از انعطاف پذیری را می توان به سیستم های غذایی اعمال کرد؟ ما مفهوم را با تقسیم کردن آن به ابعاد مختلف انعطاف پذیری، یعنی ظرفیت بافر، خودسازماندهی و ظرفیت یادگیری و انطباق، عملی کردیم. شاخص های خاص برای هر بعد تعریف شد: (1) تنوع زیستی زراعی و دارایی های معیشت برای ظرفیت بافر؛ (2) تمرکززدایی و استقلال، مصرف محلی تولید، گروه های علاقه، خودمراقبت زیست محیطی، و قابلیت اتصال به خودسازی؛ و (3) آگاهی از تهدیدها و فرصت ها، یادگیری بازتابنده و مشترک، مکانیسم های بازخورد، وجود و استفاده از دانش محلی محلی و یک دیدگاه سیستم غذایی مشترک برای ظرفیت یادگیری و سازگاری. بعد، شاخص های انعطاف پذیری را در سیستم های مختلف غذا (کشاورزی، صنعتی، محلی و کشاورزی) در کنیا و بولیوی اعمال کردیم، از جمله ارزیابی تعامل و همزیستی سیستم های غذایی. در حالی که شرایط در دو کشور بسیار متفاوت است، ما چندین رویکرد مشترک را کشف کردیم که به نظر میرسد انعطاف پذیری سیستم غذا را در هر دو حالت مختل می کند. این روند شامل ظرفیت بافر کم محیط زیست و خود تنظیم در سیستم های غذائی صنایع غذایی است. تفاوت های شدید در درآمد و دسترسی به منابع مولد؛ رقابت برای آب، زمین و کار؛ خروج از بازار؛ و کمترین سرمایه انسانی و مکانیزم بازخورد در سیستم های غذای سنتی مبتنی بر محلی است. در کنار هم، این روندها به روایات همزیستی سیستم غذا شک می کنند. در نهایت، نتایج ما را قادر می سازد تا نقاط اهرم را در سیستم های غذا شناسایی کنیم، مثلا در مورد مکانیزم های یادگیری و بازخورد، که می تواند مورد استفاده قرار گیرد تا تغییرات سیستم غذا را مرتبط با اهداف پایداری و عدالت ایجاد کند.