کد مقاله کد نشریه سال انتشار مقاله انگلیسی نسخه تمام متن
12243292 622032 1998 6 صفحه PDF دانلود رایگان
عنوان انگلیسی مقاله ISI
Attention deficit hyperactivity disorder among adults with severe and profound mental retardation
ترجمه فارسی عنوان
اختلال بیش فعالی کمبود توجه در بزرگسالان مبتلا به عقب ماندگی شدید ذهنی
کلمات کلیدی
اختلال بیش فعالی با کمبود توجه ؛ عقب ماندگی ذهنی
فهرست مطالب مقاله
موضوعات و روشها
جدول 1. مقادیر غیر قابل توجه، شدت زیاد/تکانشی و شاخص های بیش فعالی تحلیل های متعدد واریانس سن، جنسیت، IQ، و سن سازگار با موضوع مورد بررسی
نتایج
بحث
ترجمه چکیده
در این مطالعه میزان بروز اختلال بیش فعالی کمبود توجه در نمونه ای از 86 فرد بزرگسال مبتلا به عقب ماندگی شدید ذهنی بررسی شده است. شرکت کنندگان با استفاده از معیارهای تشخیصی از کتابچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (انجمن روانپزشکی آمریکا، 1994) و شاخص بیش فعالی کانرز (1990) توسط کارکنان نظارتی مورد ارزیابی قرار گرفتند. با استفاده از محافظه کارانه ترین معیار ، 15٪ از نمونه ها معیار های تشخیصی را بدست آوردند. این اندازه گیری تحت تاثیر سن، سن انطباقی، IQ یا جنسیت افراد قرار نگرفت. پیامدهای این یافته برای تحقیق و عمل ادامه یافت. شیوع اختلال بیش فعالی کمبود توجه (ADHD) در کودکان مدرسه ای با هوش متوسط به میزان 3 تا 5 درصد و نسبت مردان به زنان 4: 1 برآورد شده است (انجمن روانپزشکی آمریکا، 1994). با استفاده از یک نمونه (N 5،245) از کودکان 6 تا 18 ساله مبتلا به عقب ماندگی ذهنی، اپستین، کالینان و گادو (1986) 7/19 درصد از پسران و 7/15 درصد از دختران بیش فعال بودند، و با گرد کردن این امتیاز، مقدار 15 در نسخه مختصر مقیاس رتبه بندی کنرز قرار گرفت (Conners، 1973). از لحاظ تاریخی، ADHD به عنوان یک مشکل دوران کودکی در نظر گرفته شد و فرض می شد که در دوران نوجوانی از بین برود. با این حال، شواهد اخیر نشان می دهد که این اختلال در نوجوانی و بزرگسالی ادامه می یابد (ویندر، 1987). شیوع ADHD در بزرگسالان شناخته نشده است (Shaffer، 1994)، اما تا 3٪ از جمعیت بالغ در نظر گرفته می شود (Feifel، 1996). شیوع ADHD در بزرگسالان مبتلا به عقب ماندگی ذهنی تنها به طور غیر مستقیم مورد مطالعه قرار گرفته است. در مطالعه اخیر Cherry، Matson و Paclawskyj (1997)، 52.4٪ بزرگسالان جوان و 60.7٪ از افراد مسن با عقب ماندگی شدید ذهنی، معیار تشخیص کنترل تحریک و مشکلات متفاوتی را تجربه کردند. تحریک پذیری یکی از خصوصیات مشخص ADHD می باشد Barkley) ، 1990). با توجه به شيوع ADHD در كودكان مبتلا به عقب ماندگي ذهني بيشتر از كودكان با هوش نرمال (Handen، McAuliffe، Janosky، Feldman، & Breaux، 1994؛ Pearson، Yaffee، Loveland، & Lewis، 1996) ، ADHD همچنان در بزرگسالی ادامه می یابد (Barkley، 1990)، منطقی است که این اختلال در بزرگسالان مبتلا به عقب ماندگی ذهنی، احتمالا به میزان بیشتری از بزرگسالان با هوش نرمال باشد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی شیوع ADHD در نمونه ای از بزرگسالان مبتلا به عقب ماندگی ذهنی است.
موضوعات مرتبط
علوم زیستی و بیوفناوری علم عصب شناسی علوم اعصاب رفتاری
پیش نمایش مقاله
اختلال بیش فعالی کمبود توجه در بزرگسالان مبتلا به عقب ماندگی شدید ذهنی
چکیده انگلیسی
The present study investigated the incidence of attention deficit hyperactivity disorder in a sample of 86 adults with severe to profound mental retardation. Participants were evaluated by supervisory staff using the diagnostic criteria from the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (American Psychiatric Association, 1994) and Conners’ (1990) Hyperactivity Index. Using the most conservative measure, 15% of the sample met the diagnostic criteria. This measure was not influenced by the subjects’ chronological age, adaptive age, IQ, or gender. Implications of this finding for continued research and practice were discussed. The prevalence of attention deficit hyperactivity disorder (ADHD) in school-aged children with average intelligence is estimated at 3 to 5%, with a 4:1 male-to-female ratio (American Psychiatric Association, 1994). Using a sample (N = 245) of 6- to 18-year-old children with mental retardation, Epstein, Cullinan, and Gadow (1986) reported 19.7% of the boys and 15.7% of the girls were hyperactive, based on a cutoff score of 15 on the abbreviated version of the Conners Rating Scale (Conners, 1973). Historically, ADHD was considered a problem of childhood and presumed to dissipate during adolescence. However, more recent evidence indicates that this disorder persists into adolescence and adult life (Wender, 1987). The prevalence of ADHD in adults is not known (Shaffer, 1994), but is considered to affect up to 3% of the adult population (Feifel, 1996). The prevalence of ADHD in adults with mental retardation has been only indirectly studied. In a recent study by Cherry, Matson, and Paclawskyj (1997), 52.4% of younger adults and 60.7% of older adults with severe and profound mental retardation met the diagnostic criterion for Impulse Control and Miscellaneous Problems. Impulsivity is considered one of the hallmark characteristics of ADHD (Barkley, 1990). Given that the prevalence of ADHD is considered higher in children with mental retardation than children with normal intelligence (Handen, McAuliffe, Janosky, Feldman, & Breaux, 1994; Pearson, Yaffee, Loveland, & Lewis, 1996), coupled with a growing consensus that ADHD continues into adulthood (Barkley, 1990), it seems logical that this disorder would be present in adults with mental retardation, possibly to a greater extent than adults with normal intelligence. The purpose of the present study was to investigate the incidence of ADHD in a sample of adults with mental retardation. Subjects and procedures The subjects were selected from a Midwestern residential facility serving 182 adults with mental retardation. The subject selection criteria for this study included being ambulatory, a diagnosis of severe to profound mental retardation, and the absence of psychotropic medications. Eighty-six subjects (61 males, 25 females) met these criteria with an average age of 41.4 years (SD = 12.4; range = 21 to 72), an average IQ of 22.2 (SD = 12.89; range = 12 to 49), and an average adaptive age of 3.3 years (SD = 1.91; range = 0.5 to 8.2). Two instruments were used. The first instrument included the diagnostic criteria for ADHD from the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, Fourth Edition (DSM-IV; American Psychiatric Association, 1994) and were represented by two subscales. Included were nine items representing an Inattention Scale and nine additional items representing a Hyperactivity and Impulsivity Scale. Each item is rated for the presence (scored 1) or absence (scored 0) of each criterion, resulting in scale scores ranging from 0 to 9 for inattention and ranging from 0 to 9 for hyperactivity and impulsivity, respectively. The second instrument was the Hyperactivity Index from the Conners’ Rating Scales (Conners, 1990), which includes 10 items that are rated on a four point scale (0 = not at all, 1 = just a little, 2 = pretty much, and 3 = very much). Hyperactivity Index scores could range from 0 to 30. Ten supervisory staff members, responsible for ensuring the quality of the subjects’ daily programs and monitoring their effectiveness, were selected to rate subjects using the two instruments. All staff had a minimum of a bachelor’s degree, at least 1 year of experience working with individuals with mental retardation, and at least 6 months of experience working with the subjects they were assigned to rate. Staff were given instructions regarding administration of the study’s measures. Each rater was given a list of subjects who they were familiar with and instructed to rate the subjects relative to other adults with mental retardation at similar developmental levels. Raters completed the scales while in the presence of the subject being rated.
ناشر
Database: Elsevier - ScienceDirect (ساینس دایرکت)
Journal: Research in Developmental Disabilities - Volume 19, Issue 3, May–June 1998, Pages 275–280
نویسندگان
, ,