Testing black hole superradiance with pulsar companions

ما نشان می دهیم که دیاپولای مغناطیسی و پرتوهای گرانشی که توسط یک پالسار منتشر می شوند، می توانند پراکندگی فوق ستاره ای را از یک سیاهچاله ای که در حال چرخش است، تحت پوشش قرار دهند. ما دریافتیم که مقدار نسبی حالت فوق ردیاب در تابش بستگی به موقعیت زاویه ای پالسار نسبت به سیاره ای سیاهچاله دارد. به ویژه هنگامی که چرخشهای پالسار و سیاهچاله هموار می شوند، حالت های سوپر رادیان در زوایای بزرگ غالب هستند، که منجر به تقویت درخشندگی پالسار می شود، در حالی که برای زوایای کوچک، تابش عمدتا از حالت های غیر سوپر تغذیه متشکل است و سیگنال تضعیف می شود. این نتیجه به یک مدولاسیون مشخصه مدولاسیون نور خورشید پالسار، تا سطح درصد در تقریب ما نزدیک می شود، که ممکن است به طور بالقوه امضای پراکندگی ابررسانی در سیاهچاله های آستروفیزیکی و از این رو آزمون مهم نسبیت عام باشد.