Singularity avoidance in classical gravity from four-fermion interaction

ما پویایی فروپاشی گرانشی یک ابر یکنواخت و کروی متقارن را در یک مجموعه کلاسیک با بخش گرانشی توپولوژیکی و یک اتصال غیرمجموعه به فرمیونها به دست می آوریم. نظریه مؤثر متشکل از عمل انیشتین-هیلبرت و فریمون های دیراک است که از طریق یک چهارگانه فرسایش می کنند. در سطح کلاسیک، همان تصویری را که اخیرا توسط بعضی از ما در گستره وسیعی از نظریه های موثر الهام گرفته شده از نظریه گرانش فوق العاده غیر قابل انعطاف پذیر و آزادانه به دست آمده است، به دست می آوریم. تکینگی کلاسی با یک گزینش جایگزین شده است، فراتر از آن ابر دوباره به طور نامحدود گسترش می یابد. به این ترتیب نشان می دهیم که حتی در یک سطح کلاسیک، اگر ما اجازه می دهیم که یک اتصال غیرمثبتی از گرانش به فرمیون ها اجازه دهد، افق های رویدادی هرگز برای انتخاب مناسب برخی از پارامترهای تئوری ممکن نیست.