کد مقاله کد نشریه سال انتشار مقاله انگلیسی نسخه تمام متن
3017112 1182107 2008 5 صفحه PDF دانلود رایگان
عنوان انگلیسی مقاله ISI
Diabetic and Nondiabetic Patients Respond Differently to Transendocardial Injection of Bone Marrow Mononuclear Cells: Findings From Prospective Clinical Trials in “No-Option” Patients
موضوعات مرتبط
علوم پزشکی و سلامت پزشکی و دندانپزشکی کاردیولوژی و پزشکی قلب و عروق
پیش نمایش صفحه اول مقاله
Diabetic and Nondiabetic Patients Respond Differently to Transendocardial Injection of Bone Marrow Mononuclear Cells: Findings From Prospective Clinical Trials in “No-Option” Patients
چکیده انگلیسی

Whether stem cell treatment has the same effect in diabetics and nondiabetics is unknown. To compare outcomes in these two groups, we analyzed data from 26 consecutive patients with chronic ischemic cardiomyopathy who were taking part in two clinical trials. Revascularization was not an option for these patients and they were treated with bone marrow mononuclear cells (BMMNCs). Patients underwent NOGA electromechanical mapping to identify viable myocardium (i.e., with a unipolar voltage ≥ 6.9 mV), after which they received a mean of 28.5 (4.7) ×106 BMMNCs. Patients were followed up at 6 months. In nondiabetics, there was a significant decrease in end-systolic volume between baseline and 6-month follow-up. In addition, New York Heart Association (NYHA) functional class decreased significantly (P=.04) from 3.0 (1.75–3.0) to 1.0 (1.0–2.0), the Canadian Cardiovascular Society angina score (CCSAS) improved significantly (P=.04) from 3.0 (2.0–4.0) to 1.0 (1.0–1.5), and oxygen uptake increased significantly (P=.04) from 16.4 (13.1–21.5) to 24.5 (17.3–29.2) mL/kg/min. These changes were not observed in diabetic patients. This is the first clinical study to show that BMMNC injection could have a smaller effect in diabetics

Se desconoce si la administración de células madre tiene el mismo efecto en pacientes diabéticos y en no diabéticos. Para ello se estudió a 26 pacientes consecutivos, incluidos en dos estudios, tratados con células mononucleadas de médula ósea (CMNMO), con miocardiopatía isquémica crónica y sin opción a revascularización. Se les realizó un mapeo electromecánico con NOGA para identificar miocardio viable (voltaje unipolar ≥ 6,9 mV) y se les inyectó una media de 28,5 ± 4,7 millones de CMNMO. Se realizó un seguimiento a los 6 meses. En los pacientes no diabéticos, se observó una reducción significativa del volumen telesistólico a los 6 meses en comparación con el basal, una disminución significativa de la clase NYHA (de 3 [1,75–3] a 1 [1–2]; p = 0,04), de la puntuación de angina de la clasificación canadiense (de 3 [2–4] a 1 [1–1,5]; p = 0,04) y un aumento del consumo de oxígeno (de 16,4 [13,1–21,5] a 24,5 [17,3–29,2] ml/kg/min; p = 0,04). Estas diferencias no se observaron en los pacientes diabéticos. Éste es el primer estudio clínico que observa que la inyección de CMNMO podría tener un menor efecto en los diabéticos.

ناشر
Database: Elsevier - ScienceDirect (ساینس دایرکت)
Journal: Revista Española de Cardiología (English Edition) - Volume 61, Issue 6, 2008, Pages 635-639