Shared Mental Models in Human-Machine Systems

آینده ای را تصور کنید که انسان ها و ماشین ها قادر به اشتراک وظایف، نظارت بر عملکرد یکدیگر و مدیریت مجدد (کنترل) هر زمان که مورد نیاز و یا مورد نظر هستند. در هواپیمایی، این چشم انداز تقریبا بیست و پنج سال پیش توسط اواخر چارلز بیلینگز مفهوم شد و به طور رسمی به عنوان اتوماسیون بشر محور شناخته می شود. گرچه جامعه حمل و نقل هوایی این دیدگاه را پذیرفته است، ثابت می کند که این سطح درک شده از همکاری های انسان و ماشین، به ویژه برای وظایف شناختی، قابل تحقق است. برای رسیدن به یک موفقیت، من استدلال می کنم که ما ابتدا باید به آنچه که به نظر می رسد از اشکال فعلی اتوماسیون، که اساسا برای همکاری موثر بین انسانها است، در نظر بگیریم: امکان تقسیم مدل های ذهنی (یا نمایندگی ها) از مشکل (ها) حل. هنگامی که به تعامل انسان و انسان نگاه می کنید، تفکر تیم مولد و تلاش های حل مسئله زمانی انجام می شود که هم تیمی ها یک زمین مشترک داشته باشند؟ یا درک مشترک از کار انجام شده و روش های مختلف برای انجام آن. به همین ترتیب، زمانی که کار بر مبنای عوامل انسانی و خودکار توزیع شود، محدودیت هایی که توسط عوامل دیگر معرفی می شوند، خواص دامنه کاری هستند و بنابراین باید به اشتراک گذاشته شوند. اما چگونه می توان اطلاعات بیشتری را به اشتراک گذاشت در حالیکه ظرفیت انسانی برای یادگیری و حل مشکلات را بیش از حد بار نکرد؟ در این مقاله من استدلال می کنم که پارادایم طراحی محیطی محیط می تواند ابزار و دستورالعمل هایی را برای دنبال کردن مدل های روان شناختی انسانی انسانی که تفکر مولد را تسهیل می کنند، فراهم کند. من این را با استفاده از مثال در زمینه تشخیص و حل و فصل درگیری های هواپیما نشان می دهم.