Regional income inequality in China revisited: A perspective from club convergence

افزایش نابرابری درآمدی در چین نگرانی قابل توجهی را به دنبال دارد و در مورد اینکه درآمد منطقهای در یک دولت ثابت و پایدار همگام شده است، اتفاق نظر وجود ندارد. بحث و جدل ممکن است به تعاریف و روش های مختلف برای آزمایش همگرایی نسبت داده شود. این مطالعه، نابرابری درآمد ناحیه ای و همگرایی منطقه ای در چین را از منظر همگرایی باشگاه پیشنهاد شده توسط فیلیپس و سول (2007) تحلیل می کند. به جای یک همگرایی در سطح ملی، ما تعیین می کنیم که درآمد والیت ها به دو باشگاه تقسیم می شود: هفت استان شرقی ساحلی (شانگهای، تیانجین، جیانگ سو، ژجیانگ، گوانگدونگ، شاندونگ و فوجیان) و مغولستان در حال همگرایی با درآمد بالا هستند باشگاه، و استان های باقی مانده همگرا به باشگاه کم درآمد هستند. علاوه بر این، ما شواهدی قوی دریافت می کنیم که نابرابری درآمد در یک باشگاه کاهش می یابد، در حالی که بین باشگاه ها در طول زمان بدتر می شود. نابرابری میان باشگاه با سرمایه گذاری در سرمایه فیزیکی و انسانی و همچنین نرخ رشد جمعیت همراه است.