کد مقاله | کد نشریه | سال انتشار | مقاله انگلیسی | نسخه تمام متن |
---|---|---|---|---|
5057524 | 1476603 | 2017 | 4 صفحه PDF | دانلود رایگان |
کلمات کلیدی
1.مقدمه
2. طرح تجربی و روالها
3.نتایج
شکل 1 – توزیع میانگین گزارش در اولین تاس انداختن و توزیع جفت ها بر اساس شرایط
شکل 2 – طبقه بندی دوتایی ها بر اساس درمان و وضعیت اعضای آن
جدول 1 – مدلهای رگرسیون ( خطای استاندارد در پرانتز )
4.نتیجه گیری
- In collaborative settings people lie more than in settings where they work alone.
- This may be ascribed to the need to collaborate or to exposure to dishonest norms.
- We experimentally test if the need to collaborate increases lying compared to norm exposure.
- We do not find a difference between the two at aggregate level.
- Collaboration increases the frequency of lying of at least one of two partners.
People are rather dishonest when working on collaborative tasks. We experimentally study whether this is driven by the collaborative situation or by mere exposure to dishonest norms. In the collaborative treatment, two participants in a pair receive a payoff (equal to the reported outcome) only if both report the same die-roll outcome. In the norm exposure treatment, participants receive the same information regarding their partner's action as in the collaborative treatment, but receive payoffs based only on their own reports. We find that average dishonesty is similarly high with and without collaboration, but the frequency of dyads in which both players are honest is lower in collaboration than in the norm exposure setting.
Journal: Economics Letters - Volume 160, November 2017, Pages 12-15