Inhabiting the impasse: Social exclusion through visible assemblage in neighborhood gentrification

در حال حاضر که در مرکز سینسیناتی نگهداری می شود و شروع به خارج شدن می کند، محله های اطراف آن در مراحل اولیه تصفیه خانه شروع به فراخوانی مجدد مجدد کرده اند. برای آوردن زرق و برق به محله های افسرده بدون تغییر ساکنان بلند مدت. رهبران محله و مقامات شهرستان متوجه می شوند که جابجایی در خط های نژادی و کلاس اتفاق می افتد، اما تلاش برای مستقیما به این مسئله، الگوهای جابجایی را تغییر نمی دهد. تحقیقات نشان می دهد که محرومیت اجتماعی منجر به جابجایی در محله های محکم می شود و تمایل به تمرکز بر اثرات نامطلوب در مقوله های اجتماعی مانند نژاد و طبقه دارد، اما توجه بیشتری به نحوه اعطای مجوز و تولید این دسته ها وجود دارد. من استدلال می کنم که این امر همزمان در فضای صمیمی و زمان مواجهه روزمره اتفاق می افتد، جایی که نزدیکی و ارتباط از طریق چیزها و افراد به صورت جدی گسترش می یابند تا دوباره آنها را به کار گیرند و برخی را به حرکت توسعه باز گردانند، در حالی که دیگران را کنار می گذارند. این معکوس شناختی از نحوه کارکرد بخش ها مهم است زیرا منشاء آنها را در سایت های کوچک، بینابینی و غیر انسانی نقل مکان می کند. تئوری مونتاژ و پیوستن به عرفان با مصاحبه ها و یادداشت های میدانی، من نقش نیروهای غیر انسانی در شکل دادن این برخورد ها را نشان می دهد؛ چگونه مواد مانند پنیر، عینک پینت، سطل زباله، ریش، و کبد و پیاز نقش مهمی در ایجاد حاشیه سازی بازی می کنند. یافته های من نشان می دهد که همه چیز و افراد با یکدیگر ترکیب می شوند، مثل گروهی از مردم که در یک میز کنار تخت نشسته اند و پیتزا را می خورند و آبجو می خورند. این مجموعه ها در تولید و تقویت محرومیت اجتماعی کار می کنند: آنها از طریق زیبایی شناسی سطوح اجزای مختلف، تعصب را انجام می دهند، و جوامع عاطفی را برای پیش بینی نتایج به کار می گیرند. این مجموعه های قابل مشاهده و ظاهری، مکان های مهمی برای مداخله در فرآیندهای جدایی اجتماعی است که منجر به جابجایی می شود.