Framing community entitlements to water in Accra, Ghana: A complex reality

حق الزحمه به طور کلی به عنوان کالاها / منابع (مادی و غیرمستقیم) تعریف می شود، که از طریق آن می توان مالکیت یا دسترسی به منابع را به دست آورد. با استفاده از این تحلیلی به مطالعه موردی از دسترسی روزمره آب در آکرا، غنا، در جوامع کم درآمد با ویژگی های مکان و ویژگی های اجتماعی و فرهنگی، آب مورد نیاز جامعه را ارزیابی می کنیم. ما همچنین بررسی نحوه اعطای حق امتیاز به آب در برابر ابعاد متغیر آسیب پذیری را ارزیابی می کنیم. این مطالعه از یک رویکرد ترکیبی شامل 200 نظرسنجی خانوار، گروه های متمرکز با اعضای جامعه و مصاحبه های نیمه ساختاری با رهبران محلی محسوب می شود. نتایج ما نشان می دهد که در هر دو جوامع مطالعاتی، رویکرد حق تقدم یک تصویر عمیق ثروتمندتر از دسترسی به آب فراتر از دسترس بودن زیرساخت آب لوله کشی است. در میان عوامل دیگر که برای مذاکرات روزمره و حقوق مربوط به دسترسی به آب مهم هستند، مهم است که شبکه های خانوادگی و خانوادگی، گزینه های ذخیره سازی آب برای خانوارها و فروشندگان، فاصله و زمان انتظار برای بارگیری آب، و ادراک رهبران محلی از مسائل مربوط به آب، به ویژه اینکه چگونه این با درک شهروندان وسیع تر مقایسه می شود. به این ترتیب، رویکرد حقوقی چشم انداز را از جایگاه های زیربنایی (به عنوان مثال آب لوله کشی) گسترش می دهد و شامل تعدادی از ویژگی های دیگر اجتماعی-اقتصادی، اجتماعی-فرهنگی و محلی است. مطالعه بر روی نمونه های تجربی و همچنین مباحث مفهومی مرتبط، در این تحقیق سؤال می کند که چگونه دسترسی به آب تعریف می شود و چگونه فرآیندهای حاکمیت آب می توانند از درک گسترده ای از حقوق، و نیز پیوندهایی به آسیب پذیری های متمایز، بویژه در زمان آب، استرس یا کمبود مرتبط است.