Regime spoiler or regime pawn: The military and distributional conflict in non-democracies

من یک مدل را در نظر می گیرم که از طریق یک کودتای نظامی یا یک انقلاب توسط شهروندان یک خلبان خود را می توان از قدرت حذف کرد. در صورت شورش توسط شهروندان، ارتش می تواند از حمایت از خودکامه حمایت کند تا شورش را مختل کند یا نقش منفعل را بازی کند. خودکامه توزیع ثروت کشور را در میان خود، ارتش و شهروندان تعیین می کند. من متوجه می شوم که تحت شرایط خاص یک تعادل کامل مارکوف منحصر به فرد وجود دارد که در آن هیچ کودتایی وجود ندارد، شهروندان در هر دوره شورش می کنند و ارتش از طرف خودکاره مبارزه می کند. تحت شرایط مختلف دیگری، تعادل دیگری وجود دارد که در آن کودتا ها وجود ندارد، شهروندان همیشه شورش می کنند، اما ارتش با شورش مبارزه نمی کند. با این حال، صلح (بدون شورش) نیز یک تعادل از مدل است. این مدل با تداوم ناآرامی های اجتماعی یا جنگ های داخلی در کشورهای خاص و نقش های مختلفی که توسط ارتش در کشورهای مختلف انجام می شود، سازگار است. به طور شگفت انگیز، من متوجه می شوم که اگر گزینه خارج از شهروندان (یعنی بازپرداخت در یک دموکراسی) بهبود یابد، احتمال دارد که آنها را بدتر کند. افزون بر این، افزایش منابع طبیعی به احتمال زیاد شهروندان را بدتر خواهد کرد؛ زیرا احتمال انتقال به دموکراسی یا چشم انداز حکومتداری مطلوب را در خودکامگی کاهش می دهد. من در مورد پیامدهای دیگر مدل بحث می کنم و آن را مربوط به رویدادهای واقعی می دانم.