Renting vs buying a home: A matter of wealth accumulation or of geographic stability?

من تصمیم تصمیم اجرایی مسکن را در چارچوب یک مدل چرخه عمر فضایی با خطر ناخالص درآمد فردی را بررسی می کنم که قابل اعتماد برای مطابقت با ویژگی های کلیدی بازار مسکن در ایالات متحده است. من متوجه می شوم که نرخ مالکیت نسبتا کم خانوارهای جوان به طور عمده توسط تحرک جغرافیایی بالا توضیح داده می شود. محدودیت های پرداخت اولیه، به جز خانواده های قدیمی، پیامدهای جزئی کمی در خصوص نرخ مالکیت دارند. من همچنین متوجه شدم که عدم اطمینان درآمدی خاص، تأثیر قابل توجهی بر نرخ مالکیت خانه دارد. بر اساس این نتایج، من استدلال می کنم که افزایش بلند مدت در نرخ مالکیت مشاهده شده در طول دوره 1993-2009 به دلیل نوآوری های بازار وام و بازسازی نیازهای پیش پرداخت، همانطور که اغلب استدلال می شود. در عوض، این امر به سادگی منعکس کننده تکامل جمعیتی ایالات متحده بود، به ویژه کاهش مهاجرت بین ایالتی و مهمتر از همه، پیری جمعیت. مدل پیش بینی می کند که افزایش ریسک درآمد (یعنی نابرابری درآمد بالاتر) تاثیر مثبتی بر تحرک جغرافیایی خانوارهای جوان دارد، که بدین معنی است که صاحبان خانه های جوان کمتر تحت تاثیر ناکارآیی بازار کار مربوط به مالکیت خانه قرار دارند.