Phenomenological theory of collective decision-making

یک وظیفه ضروری گروه ها، ارائه راه حل های موثر برای مشکلات پیچیده ای است که آنها با آن روبرو هستند. در واقع، تلاش های قابل توجهی در مورد مسئله تصمیم گیری جمعی در رابطه با مسائل مربوط به یک ویژگی غالب وجود دارد. در اینجا یک فرمالیتسیسی کمی برای یافتن توزیع بهینه از توانایی های اعضای گروه در موارد معمول تر زمانی که مشکل اساسی پیچیده است، یعنی چند بعدی، معرفی می کنیم. بنابراین، تیم هایی را در نظر می گیریم که به بهترین نحو ممکن پاسخ به یک مشکل را با تعدادی از مشکلات زیربنایی مستقل دارند. رویکرد ما بر اساس یک طرح عمومی برای روند ارزیابی راه حل های پیشنهادی (یعنی مذاکره) استوار است. ما نشان می دهیم که بهترین گروه های دارای حداقل یک متخصص برای هر زیرمجموعه هستند - اما نتیجه بسیار کمتر بصری این است که یافتن راه حل بهینه توسط اعضای گروه تعامل، نیاز به این دارد که متخصصان نیز درک مشکلات زیر را فراتر از خود فیلد منحصر به فرد (ها). ما نتایج تجربی را که با استفاده از یک پایگاه داده گسترده ای از نقل قول ها در توافق خوب با نظریه فوق حاصل می شود ارائه می دهیم. چارچوبی که ما توسعه داده ایم می توان به راحتی به شرایط مختلف واقع گرایانه اقتباس کرد، زیرا با توجه به وزن های زیر مشکل، عقاید و روابط گروه ساده است. در نتیجه، روش ما می تواند در زمینه های مختلف مورد استفاده قرار گیرد، به ویژه هنگامی که ترکیب مطلوب گروه تصمیم گیرندگان طراحی شده است.