Participatory Budgeting and the Poor: Tracing Bias in a Multi-Staged Process in Solo, Indonesia

این مقاله یک فرایند بودجوی مشارکتی در شهر سوکارکار (سولو)، اندونزی را مورد بررسی قرار می دهد. با استفاده از سوابق دیجیتال شده از هزینه های زیربنایی از سه مرحله مجزا از روند (پیشنهاد، اولویت بندی و اجرای)، من ارزیابی می کنم که میزان توزیع جغرافیایی ناشی از تخصیص بودجه به فقرا اهمیت می دهد. من تعصب مربوط به فقر را در توزیع پروژه های زیربنایی که توسط این برنامه تامین می شود پیدا می کنم. در حالی که نتایج در سراسر محله ها متفاوت است، به طور متوسط، بخش هایی با افراد فقیر بیشتر، درصد کمتر از بودجه را نسبت به سهم آنها از جمعیت عمومی دریافت می کنند. علاوه بر این، اگرچه مرحله اجرایی از تصمیماتی که در طول پیشنهاد عمومی و فرایندهای اولویت بندی بیشتر صورت گرفته است، اختلاف چشمگیری را نشان می دهد، گروه کوچکی از مقامات منتخب مسئول اجرای آن برای این تعصب سرزنش نمی شود. من هیچ شواهدی را نشان نمیدهم که انحراف از تصمیمات در جلسات عمومی بر اساس چیزی غیر از ملاحظات فنی قانونی باشد. در عوض، تعصب از مرحله پیشنهادی شروع می شود، و فقیرترین زیر واحد هایی که احتمالا در ابتدا پیشنهادات را ارائه می دهند. من نتیجه می گیرم که ادبیات از مطالعات بیشتری برخوردار است که در تفاوت های مختلف در مراحل تصمیم گیری در یک فرایند خاص مورد استفاده قرار می گیرند. در حالی که تفاوت های متنی در تنظیمات ممکن است برای تغییر در کوتاه مدت دشوار باشد، شناسایی تفاوت های رویه ای و نقاط آسیب پذیری در یک فرایند تنها می تواند به تشخیص مشکلات که ممکن است توسط سیاست گذاران واقعا حل شود.