Towards characterizing the adaptive capacity of farmer-managed irrigation systems: learnings from Nepal

سیستم های آبیاری در مقیاس کوچک که توسط کشاورزان اداره می شوند، با چالش های متعددی مواجه هستند که شامل تقاضای آب، تغییر آب و هوا و تغییر و تحولات اجتماعی و اقتصادی می باشد. اگرچه مؤسسات مربوطه برای مدیریت آبیاری مکانیسمهای مقابله و انطباق را توسعه داده اند، شدت و فرکانس تغییرات ظرفیت سازگاری سازمانی خود را تضعیف کرده است. در این مقاله، با استفاده از نمونه های موردی از نپال، این مقاله ارتباط بین هفت عنصر اصلی ظرفیت سازگاری را بررسی می کند: پنج پایتخت (انسان، مالی، طبیعی، اجتماعی و فیزیکی)، حکومتداری و یادگیری. انطباق درازمدت مستلزم استفاده از هم افزایی و اختلاف بین ظرفیت سازگاری عمومی است که اهداف گسترده تر توسعه و ظرفیت انطباق خاصی را تقویت می کند که مدیریت ریسک های اقلیمی را تقویت می کند. اندازه گیری و رسیدگی به روابط میان هفت توان ابعاد سازگاری کمک می کند تا به تقویت پایداری بلند مدت سیستم های آبیاری مدیریت شده توسط کشاورزان کمک شود.