Surviving physiological stress: Can insights into human adaptation to austere environments be applied to the critical care unit?

سخت ترین محیطی که بسیاری از مردم هرگز به آن نرسیده اند، واحد مراقبت های حیاتی است که در آن آسیب شناسی می تواند مکانیزم های هوموتاتیستی را فراتر از حد خود قرار دهد و منجر به نارسایی های متعدد و مرگ شود. درک ما از زیست شناسی که در این فرایند فاجعه بار است، محدود است. تغییرات قابل ملاحظه ای در بقای بین افراد با شدت ظاهری مشابه اختلال عملکرد ارگانیزم وجود دارد و پیش بینی می شود که بیماران طوفان را پیش بینی کنند. بقا ممکن است تحت تأثیر مکانیسم های انطباق پذیرفته شده هنوز کشف نشده باشد که توانایی فرد در تحمل استرس فیزیولوژیکی را تعیین می کند. شناسایی فنوتایپ های مطلوب و ماشین آلات مولکولی زیر آن می تواند اهداف درمانی جدیدی را برای بهبود نتیجه در بیماری تهدید کننده زندگی به ارمغان بیاورد. متاسفانه، پیچیدگی بیماری های بحرانی دشوار است که مکانیسم های انطباق ظریف را که می تواند در طول استرس زنده نگه داشته شود، آشکار سازد. با این حال، مقایسه می تواند بین استرس بیماری های بحرانی و که توسط محیط های سخت گیر تحمیل شود. زمین از طیف گسترده ای از محیط های فیزیکی مختلف تشکیل شده است، که هر کدام از آنها هوموستازی را به چالش می کشد. در حالی که پیشرفت های تکنولوژیکی نقش مهمی در توانایی ما برای زنده ماندن در محیط های سخت گیرانه ایفا کرده است، سازگاری بیولوژیکی و تغییرات تکاملی بسیار مهم بوده است. مطالعه پاسخ های انسانی به عوامل استرس زای محیطی مانند گرما، سرما، هیپوکسی و میکرو گرانشی، ما را در مورد انطباق ذاتی انسان، از سیستم تا سطح سلولی، آموزش داده است، و این زمینه همچنان به گسترش است. ترجمه این به استرس پاتوفیزیولوژیک بیماری های بحرانی می تواند روش های جایگزین را برای عمل جاری از مراقبت های ویژه ارائه دهد.