Effects of oxygen on responses to heating in two lizard species sampled along an elevational gradient

تحمل حرارتی یک متغیر مهم در مدل های پیش بینی شده در مورد اثرات تغییرات اقلیمی جهانی بر توزیع گونه ها است، اما سازوکارهای فیزیولوژیکی مسئول کاهش عملکرد در دماهای بالا در مهره های هوای تنفسی روشن نیست. ما یک آزمایش انجام دادیم تا بررسی کنیم که چگونه اکسیژن بر سه متغیری که توسط اکوترومها نشان داده می شود، آستانه گرمازدگی، آستانه تنفس و از دست دادن پاسخ درست (دومین نشان دهنده حداکثر حداکثر حرارتی) را در دو گونه گونه دریایی در امتداد ارتفاعی (و درنتیجه محیط زیست فشار گاز اکسیژن) گرادیان. فشار بخار اکسیژن بر این متغیرها در هر دو گونه تاثیر نمی گذارد. ما همچنین در هر ارتفاع، هرکدام از مارمولک ها به گاز شدید گازسوزی می پردازیم تا پاسخ های خود را به هیپوکسی ارزیابی کنند. درمان های شدید فشار بخار اکسید شده به طور قابل توجهی آستانه خم شدن، آستانه تنفس و حداکثر حداکثر حرارتی را کاهش می دهد. علاوه بر این، در شرایط فوق العاده هیپوکسی، این متغیرها به شدت و مثبت با فشار جزئی اکسیژن ارتباط داشتند. در ارتفاع که در آن هر دو گونه همپوشانی، تحمل گرما از گونه های ارتفاع بالا تحت تاثیر هیپوکسیا نسبت به گونه های ارتفاع کم قرار گرفت، پیشنهاد می کند که گونه های بالایی ارتفاع ممکن است با کاهش فشار جزئی اکسیژن سازگار باشد. در گونه های ارتفاع بالا، مارمولک های زن تحمل گرمائی بالاتری نسبت به مردان داشتند. داده های ما نشان می دهد که اکسیژن تحمل حرارتی مارمولک ها را تحت تاثیر قرار می دهد، اما تنها در شرایط بسیار شدید، احتمالا به علت آناپیرکسیا ناشی از هیپوکسی است.