Prenatal stress-induced increases in hippocampal von Willebrand factor expression are prevented by concurrent prenatal escitalopram

استرس پس از زایمان با نقص در عملکرد عصبی همراه است از جمله رفتار اجتماعی کمبود، تغییر در یادگیری و حافظه، اختلال در تنظیم استرس و حساسیت به بیماری بالغ. علاوه بر این، محیط زای دوران بارداری نیز شناخته شده است که سلامت قلبی عروقی را تغییر می دهد؛ با این حال، اطلاعات محدود در مورد عوارض مغزی عظیم در معرض استرس پس از زایمان وجود دارد. اختلالات عروقی در اواخر زندگی ممکن است منجر به هیپوپرفازی مغزی شود که با انواع بیماری های نورودنژراتیک و روانپزشک مرتبط است. اثر شناخته شده سازش مغزی-مغزی بر عملکرد و رفتار عصبی، اهمیت تشخیص تأثیر استرس بر روی نورون ها و گلای، و همچنین مغز استخوان را نیز برجسته می کند. فون ویلبراند فاکتور قبلا نشان داده شده است که تحت تاثیر استرس پس از زایمان قرار گرفته و پیش بینی کننده سلامت مغزی و مغزی است. در اینجا، تأثیر استرس پس از زایمان بر فاکتور فون ویلبراند و عوامل آنژیوژنیک مرتبط بررسی شده است. علاوه بر این، اثرات محافظتی بالقوه درمان همزمان داروهای ضد افسردگی را در هنگام قرار گرفتن در معرض استرس رحم بر روی مقادیر معکوس مغز و اعصاب بررسی می کنیم. استرس پس از سانحه بیان فاکتور فون ویلبراند را تقویت می کند که از طریق همزمان در درمان اسکلیتوپرام رحم جلوگیری می شود. پیامدهای کاربردی این افزایش در عامل فون ویلبراند هنوز باقی مانده است، اما داده های ارائه شده نشان می دهد که اگرچه استرس قبل از زایمان به طور مستقل بر روی عروق کرونری تاثیر نگذاشته است، قرار گرفتن در معرض استرس مزمن در بزرگسالی باعث کاهش طول رگ های خونی می شود. علاوه بر این، مطالعه حاضر نشان می دهد که تولید اکسیژن واکنش پذیر در هیپوکامپ با قرار گرفتن در معرض اسکلیتوپام در دوران بارداری کاهش می یابد. به طور خلاصه، این یافته ها نشان می دهد که تجربه پس از زایمان می تواند تغییرات پیچیده ای در ساختار و عملکرد عروق مغز بزرگسالان ایجاد کند.