Pericardial Effusions: Causes, Diagnosis, and Management

ارائه یک بیمار مبتلا به افیوژن پریکاردی می تواند از یک یافته ی جانبی به یک اورژانس تهدید کننده حیاتی باشد. بر این اساس، علل پوسیدگی پریکارد بسیار هستند و به طور کلی می توانند به علل التهابی و غیر التهابی تقسیم شوند. برای همه بیماران مبتلا به افیوژن پریکارد مظنون، اکوکاردیوگرافی برای تعریف محل و اندازه افیوژن ضروری است. در تامپوناد پریکارد، همودینامیک مربوط به کاهش پریکارد، وابستگی به بطنی و کاهش یک ضربان قلب در شستشوی بطن چپ است. اکوکاردیوگرافی بینش را به تغییرات پاتوفیزیولوژیک، عمدتا از طریق ارزیابی فروپاشی محفظه، کمر وارنای کواوا و اختلالات تنفسی در جریان میترال و تریکوسپید نشان می دهد. پس از تشخیص، پریکاردیوسنتز در بیماران مبتلا به تامپوناد، ترجیحا با هدایت اکوکاردیوگرافی انجام می شود. با عطسه بزرگ اما بدون تامپوناد، پریکاردیوسنتز به ندرت برای اهداف تشخیصی مورد نیاز است، اما اگر نگرانی برای عفونت باکتریایی وجود داشته باشد، انجام می شود. در بیماران مبتلا به بدخیم، پنجره پریکارد با توجه به خطر بازگشت عود، ترجیح داده می شود. در نهایت، افیوژن های بزرگ می تواند به تامپوناد پیشرفت کند، اما به طور کلی می تواند به طور پیوسته دنبال شود تا میزان افیوژن، پریکاردیوسنتز ایمن را بهبود بخشد.