Flash-lag effects in biological motion interact with body orientation and action familiarity

توانایی قرار دادن مفاصل متحرک یک فرد در عمل برای برقراری ارتباط با دیگر افراد در محیط بسیار مهم است. با این حال، هنوز مشخص نیست که چگونه سیستم بصری موقعیت مفاصل در یک بدن حرکت می کند. ما از یک پارادایم مبتنی بر یک پدیده شناخته شده، تأثیر فلج-تأخیر استفاده کردیم تا مکانیزمهایی را که مکانیزم مشترک در حرکات بدن دارند، بررسی کنیم. ابتدا متوجه شدیم که ناظران در اثر بیولوژیکی یک تأخیر فلاش را درک می کنند: هنگامی که یک نقطه ی کوتاه به صورت فیزیکی در هماهنگی کامل با یک اندام مداوم حرکت داده می شد، نقطه ی فلاش به نظر عقب افتادن موقعیت ی متحرک حرکت می کرد. مهمتر از همه، مطالعه ما نشان داد که برای اقدامات پیاده روی آشنا رو به جلو، قدرت اثر تاخیر فلج برای مفصل بستگی به جهت بدن دارد. به طور خاص، مشاهده یک واکر با جهت گیری طبیعی بدن (به عنوان مثال، صاف) به طور قابل توجهی قوی تر اثر فلاش را برای مفصل پا مهم نسبت به مشاهده یک واکر معکوس به ارمغان آورد. در مقابل، جفت دست نشان دهنده تأثیر ضعف فلش در واکر راست نسبت به واکر معکوس بود. این یافته ها نشان می دهد که تاثیر جهت بدن بر مکان های مشترک کدگذاری بستگی به قسمت بدن دارد. علاوه بر این، ما متوجه شدیم که آشنایی با عملکرد، تاثیر تأخیر بدن بر اثر تأخیر فلج را تعدیل می کند. جهت گیری بدن، کدگذاری موقعیت مکانی را در اقدامات معمول حرکت رو به جلو انجام داد، اما نه در اقدامات ناآشنا (مثلا پیاده روی عقب، پریدن جک). نتایج شبیه سازی نشان داد که مکانیزم حرکت عمومی، مانند مدل میانگین سازگاری زمانی، نمی تواند به طور کامل برای این یافته های تجربی در ارتباط با تأخیر فلاش در حرکت بیولوژیکی باشد. در این مطالعه، شواهد قانع کننده ای وجود دارد که پردازش عملیات با پردازش موقعیت برای تعامل مفاصل متحرک در اعمال بدن تمام تعامل برقرار می کند و این تاثیر بستگی به گرایش بدن و آشنایی با اعمال دارد.