Statin Intolerance

عدم تحمل استاتین به ناتوانی در استفاده از استاتین ها به دلیل علائم عضلانی و یا افزایش کراتین کیناز اشاره می کند و چالش تشخیصی اصلی این است که به طور یکپارچه این ارتباط را با استفاده از استاتین پیوند دهد. تقریبا 5 تا 10 درصد از مصرف کنندگان استاتین باعث تحمل استاتین می شوند و انتظار می رود که استفاده از استاتین افزایش یابد. به خصوص بعد از اینکه دستورالعمل های جدید به روز شده، گروه های سودمند استاتین را افزایش داده اند. عوارض جانبی ناشی از استاتین ها به یک موضوع رو به رشد تبدیل می شود. متأسفانه، پاتوفیزیولوژی و حتی اصطلاحات مربوط به آسیب عضلانی مرتبط با استاتین فاقد وضوح است. تعدادی از عوامل خطر شناسایی شده اند، از جمله سن پیشرفت، سابقه خانوادگی میوپاتی و دوز استاتین. بسیاری از موارد فقط بعد از اینکه بیماران یک داروی متقابل را (به عنوان مثال، ضد قارچ های آزول، سایمتیدین، کلاریترومایسین، اریترومایسین و سیکلوسپورین) تجویز می کنند، آشکار می شوند. تشخیص میوپاتی باقی مانده است به طوری که برخی از بیماران می توانند سطح کراتین کیناز طبیعی خود را با وجود ضعف نشان می دهد و میوپاتی ناشی از استاتین اثبات شده با بیوپسی عضلانی. از بین بردن استاتین و بازجویی کمک می کند تا بیمار تشخیص دهد که آیا علائم مایالژی آنها به علت استاتین است، اما در حداقل یک کارآزمایی بالینی، حتی 5٪ از بیماران درمان شده با پلاسبو، طی یک خروج کنترل شده و مجددا درمان، مایالژی را ایجاد کردند. هیچ توافقی برای مدیریت بیماران با عدم تحمل استاتین وجود ندارد. در نهایت بسیاری از بیماران می توانند استاتین را تحمل کنند، اما اغلب در دوزهای غیرپتیمال. یک زیرمجموعه از بیماران با رژیمهای نابالغ مانند هر روز یا یک بار در هفته دوزاژ خوبی دارند. برخی از بیماران نمی توانند به طور کلی استاتین ها را تحمل کنند و نیازمند داروهای کاهش دهنده چربی نستاتین هستند که منافع آن با توجه به پیشگیری از وقوع آترواسکلروز آشکار نمی شود. در نهایت، عدم تحمل استاتین باعث تضعیف پایبندی به دارو می شود که برای دستیابی به مزایای درمان طول عمر پایین چربی ضروری است. در نتیجه، میوپاتی استاتین یک چالش رایج در مدیریت چربی است و برای ایجاد یک معیار تشخیص استاندارد و همچنین الگوریتم های درمان ضروری است.