Why we interact: On the functional role of the striatum in the subjective experience of social interaction

شواهد فراوانی وجود دارد که اولیای انسانی برای ارتباط اجتماعی و تعاملات تجربی با افراد خاص تلاش می کنند که به طور ذاتی پاداش دهند. این مطالعه با تمرکز بر رفتار بینایی به عنوان یک ابزار حیاتی تعامل انسان، در این مطالعه ترکیبی منحصر به فرد از تصویر برداری عصبی، ردیابی چشم و عامل مجازی کامپیوتری متحرک برای ارزیابی مکانیزم های عصبی زیربنایی این مولفه رفتار استفاده کرد. در کار تعامل، شرکت کنندگان معتقد بودند که در طی هر تعامل رفتار اخالق عامل میتواند توسط یک شرکت کننده دیگر یا با یک برنامه کامپیوتری کنترل شود. وظیفه آنها این بود که نشان دهند آیا یک تعامل داده شده به عنوان یک تعامل با یکی دیگر از شرکت کنندگان انسانی یا برنامه کامپیوتری بر اساس واکنش عامل انجام شده است. بدون شک به آنها، عامل همیشه توسط یک رایانه کنترل می شود تا تغییرات سیستماتیک واکنش های دید را با تغییر درجه ای که عامل درگیر توجه مشترک است را فعال کند. این اجازه ایجاد یک ابزار برای تشخیص فعالیت های عصبی را که مبتنی بر تجربه ذهنی درگیر شدن در تعامل اجتماعی و غیر اجتماعی است، می دهد. در مقایسه با تحقیقات قبلی، این امکان اندازه گیری فعالیت عصبی را فراهم می کند، در حالیکه شرکت کنندگان در تعاملات اجتماعی در زمان واقعی فعال هستند. نتایج نشان می دهد که تعاملات مبتنی بر نگاه به یک شریک زندگی درک شده با فعالیت در ستون فقرات، یک مولفه اصلی از نورواسکریپت مربوط به پاداش، مرتبط است. در مقابل، تعامل با یک عامل مبتنی بر کامپیوتر، شبکه های توجه را افزایش می دهد. مقایسه فعالیت های عصبی در طی تعامل با رفتارهای نافذ و شرکای صریح همکاری نشان دهنده دینامیک زمانی مختلف سیستم پاداش است و نشان می دهد که تنها تجربه تعامل در تعامل اجتماعی برای جذب این سیستم کافی است.