The choice of dialysate bicarbonate: do different concentrations make a difference?

اسیدوز متابولیک یک عارضه رایج بیماری مزمن کلیه است. این به طور معمول ناشی از انباشت سولفات، فسفر و آلیاژهای آلی است. اسیدوز متابولیک با چندین عوارض جانبی مانند بیماری، بستری شدن، و مرگ و میر ارتباط دارد. بنابراین، اصلاح اسیدوز متابولیک برای مدیریت مناسب بسیاری از عوارض سیستماتیک بیماری مزمن کلیوی اساسی است. در بیماران تحت همودیالیز، هوموتاز اسید پایه بستگی به عوامل بسیاری از جمله: تولید اسید خالص، مقدار قلیایی که توسط حمام دیالیزت داده می شود، مدت دوره بین دیالیتیک و دیورز باقی مانده، در صورت وجود. اطلاعات ادبیات اخیر نشان می دهد که توسعه آلکالوز متابولیک بعد از دیالیز ممکن است به نتایج بالینی منفی کمک کند. بررسی ما بر روی اثرات بالقوه غلظت بی کربنات دی دیازیت مختلف بر پیامدهای سخت مانند مرگ و میر متمرکز است. متاسفانه، مطالعات تصادفی در مورد این موضوع وجود ندارد. تعادل اسید پایدار یک سیستم پیچیده و حیاتی است که تنظیم آن در بیماری مزمن کلیه اختلال ایجاد می کند. ما انتظار داریم مطالعات بیشتری برای ارزیابی میزان که وضعیت اسید پایه تعیین کننده اصلی بقای کل در بیماران تحت همودیالیز است. در حال حاضر، پزشک باید درک کند که مقادیر هدف برای غلظت بی کربنات سرم پیشیدیالی، اساسا بر اساس مطالعات مشاهده شده و نظر متخصص است. بر اساس این، باید سطح بی کربنات سرم قبل از دیالیز را حداقل در 22 میلی مول در لیتر نگه داریم. علاوه بر این، تمرکز ویژه باید توسط نفرولوژیست در نظر گرفته شود تا وضعیت بالینی و تغذیه ریزش های عمده در هر دو طرف اسید و قلیایی منحنی.