A review of post-war changes in rice farming and biodiversity in Japan

مزرعه های برنج سیل می توانند زیستگاه هایی برای گونه های تالاب و خدمات اکوسیستم شبیه به تالاب های طبیعی ایجاد کنند. با این حال، طی سه دهه گذشته، شیوه های کشاورزی و سیستم های مدیریتی در بسیاری از کشورهای تولید کننده برنج تشدید شده است. علاوه بر این، اخیرا تغییرات اجتماعی و اقتصادی در بخش هایی از کشورهای شرقی و جنوب شرقی آسیا مانند ژاپن باعث رها شدن کشاورزی شده است. در این مطالعه، آمارهای بلند مدت کشاورزی برنج و همچنین تاثیر تشدید کشاورزی و رها شدن در تنوع زیستی زمین های کشاورزی در مقیاس های فضایی چندگانه در ژاپن مورد بررسی قرار گرفت. تأثیر استفاده از آفت کش ها در دهه های 1950 و 1970، زمانی که استفاده از عوامل بسیار سمی هنوز ممنوع نشده بود، بیشتر بود. اخیرا، اجزای مختلف تشدید کشاورزی، بزرگترین تهدید برای تاکسون های مختلف بوده اند، به عنوان مثال، آفت کش ها شیمیایی برای گیاهان آبزی و بی مهرگان و سیستم های آبیاری / زهکشی مدرن برای دوزیستان، ماهی ها و پرندگان آبزی. تأثیرات منفی رها شدن کشاورزی بر روی گونه های زراعی به سرعت در حال افزایش است با گسترش مزارع رها شده و جانشینی گیاهی بعدی و از بین رفتن ناهمگنی زیستگاه. ما همچنین در مورد اثربخشی روش های زیست محیطی کشاورزی، از جمله کاهش استفاده از سموم دفع آفات، سیل زدگی سرسبز زمستانی و نصب ماهی های دریایی، برای کاهش اثرات منفی تشدید کشاورزی در گونه های کشاورزی در چشم انداز برنج و خرچنگ بحث می کنیم.