Minding the gap: Optimizing airport schedule displacement and acceptability

مشکلات احتمالی شدید در فرودگاههای کنترل شده در نقاط مختلف، برای انجام برخی اقدامات ضروری است. تحقیقات مربوط به برنامه ریزی اسلات به طور عمده بر مدل های برنامه ریزی برای تخصیص ظرفیت فرودگاه با بهینه سازی راندمان برنامه ریزی شده تمرکز دارد. با این حال، ادبیات موجود تاثیر تصمیم گیری تخصیص اسلات بر پذیرش برنامه های اسلات را نمی گیرد. هدف از این مقاله بررسی تعادل بین بهره وری برنامه ریزی و عدم استفاده از برنامه های اسلات شرکت های هواپیمایی، بیان شده توسط معیارهای مختلف جابجایی برنامه است. ما دو مدل زمانبندی دو هدفه را با در نظر گرفتن ترکیبهای مختلف کل و حداکثر اهداف جابجایی اسلات مناسب توسعه داده و حل می کنیم. مدل های پیشنهادی برای داده های زمان بندی واقعی در جهان استفاده می شود. پیشرفت های قابل توجهی در معیارهای پذیرش برنامه ها بدون صرفه جویی در هزینه های برنامه ریزی به دست می آید. فاجعه در کارآیی برنامه ریزی، قابلیت هماهنگ کننده فرودگاه را برای تخصیص اسلات هایی که در نهایت قابل قبول هستند و از این رو بیشتر استفاده می شود، افزایش می دهد.