Assessing certainty and uncertainty in riparian habitat suitability models by identifying parameters with extreme outputs

هدف از این مقاله معرفی یک رویکرد ارزیابی عدم قطعیت محاسباتی با استفاده از مدل سازگاری زیستگاه مبتنی بر شاخص است. این رویکرد بر عدم قطعیت در دانش بوم شناختی در مورد پارامترهای منحنی و وزن شاخص منحصر به فرد است. یک مطالعه موردی تعیین می کند که کدام دو دوره 15 ساله دارای رژیم های مناسب سطح آب و زیرزمینی برای پوشش گیاهی است. ارزیابی عدم قطعیت شامل تعریف محدودیت ها در منحنی های شاخص و وزن است. برنامه ریزی خطی برای شناسایی پارامترهایی که دو خروجی شدید را استفاده می کنند استفاده می شود: حداکثر کردن و به حداقل رساندن تفاوت بین دو دوره. از آنجا که آنها شدید هستند، اگر هر دو خروجی موافقند که کدام دوره بهتر است (به عنوان مثال حداکثر و حداقل اختلاف هر دو مثبت است)، سپس تمام مدل های دیگر هم موافق خواهند بود. شناسایی مدل هایی با خروجی های شدید، باعث می شود تا در مورد مرزهای دانش ما یاد بگیرند و الگوهای مربوط به آنچه مشخص است، مشخص شود. این کمک می کند تا درک درستی از آنچه که قبلا شناخته شده است با وجود عدم اطمینان بالا.