Building a collective memory: the case for collective forgetting

واقعیت به اشتراک گذاشته شده از یک جامعه، بخشی از خاطرات جمعی اعضای آن جامعه است. به طور شگفت انگیز، روانشناسان تازه شروع به مطالعه خاطرات جمعی کرده اند، زمینه ای برای علوم مختلف در چند دهه است. این مقاله چشم انداز را تصدیق می کند که یادآوری اغلب یک عمل ارتباطی است. یک نتیجه از اقدامات ارتباطی به خاطر سپردن این است که بلندگوها و شنوندگان می توانند خاطرات یکسانی را به اشتراک بگذارند، بنابراین پایه ای برای ایجاد حافظه جمعی فراهم می شود. یکی دیگر از نتایج این است که انتخابی از اقدامات ارتباطی یادآوری می تواند فراموش کردن جمع آوری انتخابی، به وضوح جزء هر حافظه جمعی را باعث شود. پدیده فراموشی ناشی از بازیابی در چارچوب مبادلات مکالمه دیودیک از افراد غیر مرتبط و مبادلات مکالمه بین اعضای گروه و درون گروه مورد بحث قرار می گیرد. علاوه بر این، مقاله بررسی کار را نشان می دهد که آنچه در سطح دیادیک رخ می دهد می تواند نتایج جهانی شبکه های پیچیده اجتماعی، از جمله همگرایی خاطرات در یک شبکه را شکل دهد. رویکرد پایین به بالا که در این مقاله توصیف شده است می تواند به ما کمک کند که چگونه خاطرات فردی را در یک جامعه به اشتراک می گذارد.