The mediating role of optimism in the relations between sense of coherence, subjective and psychological well-being among late adolescents

هدف از این مطالعه بررسی اینکه آیا خوش بینی به عنوان میانجی میان احساس یکپارچگی، رفاه ذهنی و رفاه روانی در میان نوجوانان دیرهنگام است. دوازده و یازده نفر شرکت کننده، مقیاس حساس انسجام، تست بازنشستگی زندگی، مقیاس رضایت از زندگی، برنامه ریزی مثبت و منفی، و مقیاس بهزیستی روانشناسی را تکمیل کرد. نتایج تجزیه و تحلیل مسیر نشان داد که هر دو اثر مستقیم و غیرمستقیم از احساس یکپارچگی بر اقدامات ذهنی و روانشناختی، نشان می دهد که خوش بینی به عنوان یک واسطه جزئی عمل می کند. نقش میانجی کننده خوش بینی در چارچوب مدل خودآزمون، به طور کامل درک می شود. مطابق با مدل، افرادی که اهداف معنی دار را تشکیل داده اند تمایل دارند حالت های مثبت مثبت مثبت را تجربه کنند که به نوبه خود باعث افزایش رفاه می شود. یافته ها همچنین نشان می دهند که احساس یکپارچگی نباید به عنوان یک منبع مستقل به منظور توسعه مطلوب رفاه نوجوانان دیرپایی تفسیر شود، بلکه به عنوان یک عامل که در ارتباط با خوش بینی موقعیتی کار می کند.