Smart and sustainable? Five tensions in the visions and practices of the smart-sustainable city in Europe and North America

شهرهای هوشمند به طور فزاینده ای از سوی دولت ها و بخش خصوصی به عنوان ابزار اصلی برای تحقق پایدار شهری حمایت می شوند. به ویژه در اروپا و آمریکای شمالی، شهر هوشمند به عنوان مکانی که در آن فن آوری های دیجیتال برای حل مسائل پایدار شهری به کار گرفته شده است، پیش بینی شده است. چنین تصورات در ادبیات مطالعات شهری به طور گسترده ای مورد انتقاد قرار گرفته است تا منعکس کننده روش های تکنولوژیکی و نئولیبرالی برای توسعه شهری باشد که کنترل شرکت ها بر شهرها را تأمین می کند، اما تجربیات کمی از این انتقادات وجود دارد. اخیرا، مجموعه ای از متون متضاد و بین رشته ای از ادبیات به اثبات برساختن تاثیرات ابتکارات شهری شهری در عمل پرداخته است. این مقاله، تحلیلی تجربی آگاهانه از پایداری هوشمند را ارائه می دهد که نقاط ضعف سیاست و دیدگاه های شهر هوشمند را در کنار افزایش شواهدی از تجربیات واقعی از ابتکارات شهر هوشمند بررسی می کند. با بررسی منظم ادبیات شهر هوشمند مربوط به اروپا و آمریکای شمالی، پنج تنش بین شهر هوشمند و اهداف توسعه پایدار شهری را شناسایی و آزمون می کنیم. این تنش ها عبارتند از: (1) تقویت رشد اقتصادی نئولیبرالی؛ (2) تمرکز بر جمعیت با ثروتمندتر؛ (3) شهروندان محروم و حاشیه نشین؛ (4) نادیده گرفتن حفاظت از محیط زیست؛ و (5) ناکامی در مبارزه با فرهنگ مصرف کننده غالب. بر اساس این یافته ها ما پیشنهاد می کنیم که چگونه تکنسین های دیجیتال، توسعه دهندگان شهری، شهرداری ها و شهروندان می توانند این تنش ها را حل کنند. یافته های کلیدی این است که پتانسیل توانمند سازی و شامل شهروندان، کلید باز کردن اشکال توسعه شهری پایدار و هوشمند است که بر حفاظت از محیط زیست و حقوق اجتماعی تأکید دارند، نه فقط تقویت اشکال نئولیبرالی توسعه شهری.