Young infants expect an unfamiliar adult to comfort a crying baby: Evidence from a standard violation-of-expectation task and a novel infant-triggered-video task

آیا نوزادان انتظار دارند که افراد به طور خاص به سمت دیگران نیاز داشته باشند، حداقل در برخی موارد؟ این انتظارات بسیار کمی تا به امروز کشف شده است. در سه آزمایش، ما بررسی کردیم که آیا نوزادان به تنهایی در یک صحنه با یک کودک گریه، انتظار می رود که کودک را آرام کند؟ در دو آزمایش اول، 12- و 4-ماهه ها با استفاده از روش تخلف استاندارد انتظار می رفت. نوزادان رویدادهای ویدئویی را مشاهده کردند که در آن یک زن در حالی که یک نوزاد در اطراف گریه می کرد، در حال انجام تمرینات خانگی بود؛ زن یا آرامش (رویداد راحتی) یا نادیده گرفتن (نادیده گرفتن رویداد) کودک. نوزادان به طور قابل ملاحظهای بیشتر در نادیده گرفتن نسبت به رویداد راحتی به چشم میآیند و اگر کودک به جای گریه خندید، این اثر حذف شد. در آزمایش سوم، افراد 8 ماهه با استفاده از روش جدید اختلال در انتظار انتظار انتخاب، روش نوزاد مبتلا به ویدئو مورد آزمایش قرار گرفتند. نوزادان با دو مانیتور کامپیوتر مواجه شدند و برای اولین بار نشان دادند که دست زدن به مانیتور باعث وقوع رویداد شد: یک مانیتور رویداد راحتی را ارائه داد و مانیتور دیگر رویداد نادیده گرفتن را ارائه کرد. نوزادان پس از آن با لمس کردن مانیتور مربوطه، آن را انتخاب کردند که آنها می خواستند دوباره تماشا کنند. نوزادان به طور قابل توجهی نادیده گرفتن رویداد راحتی را انتخاب کردند و اگر کودک خندید، این اثر حذف شد. بنابراین، در میان سنین و روش ها، نوزادان شواهد همگانی ارائه دادند که انتظار می رود که بزرگسالان به راحتی کودک گریه کنند. این نتایج نشان می دهد که انتظارات مربوط به اقدامات افراد نسبت به افراد دیگر نیازمند در اولین سال زندگی هستند و به همین ترتیب، حساب های نظری از مشارکت و اخلاق زودهنگام را محدود می کنند.