The role of spatial boundaries in shaping long-term event representations

به یاد می آوریم گذشته، ما به طور معمول به یاد "وقایع" که در زمان و فضای محدود هستند. با این حال، همانطور که ما در محیط ما حرکت می کنیم، حواس ما یک جریان مداوم اطلاعات را دریافت می کند. چگونه می توانیم خاطرات دوره ای مجزا از درج مستمر ایجاد کنیم؟ اگر چه تحقیقات قبلی شواهدی را برای نقش مرزهای فضایی در تقسیم بندی آنلاین تجربه حسی ما در حافظه کاری به دست آورده است، نمی دانیم چگونه این تقسیم بندی به حافظه اپیزودیک درازمدت کمک می کند. در اینجا ما نشان می دهیم که حضور مرز فضایی در رمزگذاری (درگاه بین دو اتاق) موجب کاهش توانایی های شرکت کنندگان در به یادآوری نظم اشیاء شده است. دنباله ای از دو اشیاء ارائه شده در یک اتاق در یک محیط واقعیت مجازی دقیق تر از یک دنباله ای از دو اشیا که در اتاق های مجاور ارائه می شوند، به یاد می آید. نتایج حاصل از یک مدل ساده که در آن اقلام به یک نمایه متصل است که با گذشت زمان تغییر می کند و در هنگام عبور از مرز فضایی سریع تر تغییر می کند، دستگیر می شود. بنابراین ما اولین شواهدی را ارائه می دهیم که ساختار حافظه اپیزودیک طولانی مدت با وجود یک مرز فضایی شکل می گیرد و محدودیت های ماهیت تعامل بین حافظه کاری و حافظه بلند مدت را فراهم می کند.