Space-time interdependence: Evidence against asymmetric mapping between time and space

زمان و فضا به طور دقیق مرتبط هستند، اما ماهیت واقعی این رابطه چیست؟ آیا زمان استعاره ای را به فضا تبدیل می کند تا اثرات همیشه نامتقارن باشند (به عنوان مثال، فضا زمان بیشتری را تحت تاثیر قرار می دهد تا فضا را تحت تاثیر قرار دهد)؟ یا دو دامنه یک فرمت نمایشی رایج را به اشتراک میگذارند و توانایی تاثیرگذاری بر یکدیگر را به شیوه ای انعطاف پذیر (به عنوان مثال، زمان می تواند گاهی اوقات بر فضای بیشتری بر عکس بروز کند)؟ در سه آزمایش، ما بررسی کردیم که آیا بازنمایی های فضایی از ادراک هپتیک، یک روش مناسبی برای ترسیم فضایی نسبتا کم، تاثیر زمان بر روی فضا را به طور قابل ملاحظه ای قوی تر از تاثیر فضا بر زمان می گذارد. شرکت کنندگان در هنگام گوش دادن به یادداشت های شنوایی (و نه می توانند) چوب های فشرده را لمس کرده (و یا نمی توانستند ببینند)، و سپس طول چوب یا طول یادداشت را تکثیر کردند. قضاوت طول توسط مدت زمان محرک همزمان، اما نه برعکس شد. با این حال، هنگامی که شرکت کنندگان مجاز به دیدن و همچنین لمس میله ها بودند، اما گرایش بالاتر از ادراک ژن هائوپتیک موجب شد تا اثرات به همگرا شدن، طول و مدت تاثیر یکسان را به میزان مشابه داشته باشند. این یافته ها با مقیاس استعاره فضایی زمان مواجه هستند، و در مقابل فضای نمایندگی فضایی را پشتیبانی می کنند که در آن زمان و فضا یک فرمت نمایشی معمولی را به اشتراک می گذارند و جهت گیری تعامل فضا و زمان بستگی به شدت ادراک مدولاسیون مورد استفاده برای فضای درک است.