Biases in preferences for sequences of outcomes in monkeys

فیلم ها، تعطیلات و وعده های غذایی همه نمونه هایی از رویدادهای متشکل از دنباله ای از رویدادهای کوچکتر است. چگونه می توانیم از ارزیابی های ما از هر صحنه در یک فیلم به ارزیابی دنباله به عنوان یک کل انجام دهیم؟ در تئوری ما باید به سادگی مقادیر حوادث فردی را محاسبه کنیم. در عمل، با این حال، ما نسبت به توالی هایی که هر عنصر به آن بهتر از گذشته است، جایی که آخرین مقدار بزرگ است و ما از بهترین (یا بدترین) بخشی از دنباله دار اضافه وزن داریم، تعصب داریم. برای بررسی این که چطور این برداشت ها را به طور کلی، ما ترجیحات میمون ها را برای توالی پاداش ها در یک کار تکرار پاداش جدید بررسی می کنیم. برای اولین بار میمون ها یک دنباله ای از پاداش ها دریافت کردند و سپس بین تکرار دنباله یا دریافت یک توالی مقادیر استاندارد انتخاب شدند. ما متوجه شدیم، مثل انسانها، میمونها حوادث اضافه وزن را که بعدا در یک دنباله اتفاق می افتد، بسیار زیاد می کنند، بنابراین اضافه کردن یک پاداش کوچک به انتهای یک دنباله می تواند به صورت متناقض ارزش آن را کاهش دهد. میمون ها نیز نسبت به توالی هایی با مقادیر پیک بزرگ (بالاترین مقدار در ترتیب)، اما فقط به دنبال یک چالش حافظه کاری، پیشنهاد می کنند که این ترجیحات ممکن است توسط محدودیت های حافظه رانده شود. این نتایج نشان دهنده ماهیت متقابل گونه های تعصب در ترجیحات برای توالی نتایج است. علاوه بر این، اولویت سازگارانه برای توالی هایی که در آن مقادیر بزرگ رخ می دهد، بعدا به طور کلی مدل های تخفیفی انتخاب بین دوره ای در حیوانات را مورد بررسی قرار می دهد.