Informational constraints on spontaneous visuomotor entrainment

تحقیقات گذشته نشان داده است که حرکات اندام حرکتی فرد به طور خودبهخودی به ریتم زیست محیطی منتقل می شود اگر اطلاعات بصری در مورد ریتم موجود باشد و فرکانس آن نزدیک به حرکات فرد باشد. تحقیقات همچنین نشان داده است که اگر چشم ها یک محرک زیست محیطی را دنبال کنند، جذب خود به خود به ریتم تقویت می شود. یک فرضیه توضیح دهنده این افزایش جذب خودبهخود این است که حرکات اندام و حرکات چشم از طریق یک اتصال یا عضلانی عضلانی ارتباط پیدا می کنند. یکی دیگر از این است که ردیابی چشم، جمع آوری اطلاعات هماهنگ کننده مهم را آسان می کند. آزمایش 1 نخستین فرضیه را با بررسی اینکه آیا هر حرکت ریتمیک چشم، جذب خود به خود را تسهیل می کند، مورد بررسی قرار داد. آزمایشها 2 و 3 (به ترتیب) بررسی کردند که آیا ردیابی چشم، تقویت خود به خودی را تقویت می کند یا اینکه اجازه می دهد تا اطلاعات مسیر تغییر مسیر را افزایش دهد یا به افزایش مقدار اطلاعات منتهی شود. نتایج حاکی از آن است که افزایش ردیابی چشم، افزایش جذب خودبهخودی ناشی از افزایش میزان اطلاعات موجود برای برداشت است.