A translational perspective on neural circuits of fear extinction: Current promises and challenges

انقراض ترس است فرایند شناخته شده کاهش ترس از طریق تکرار مجدد قرار گرفتن در معرض محرک ترس بدون نتیجه ناگهانی است. دو دهه گذشته شاهد افزایش علاقه به یادگیری انقراض بوده است. اول، یادگیری انقراض در میان گونه ها مشاهده شده است، و به ویژه تحقیقات بر روی جوندگان، در تشخیص زیرمجموعه های فیزیکی یادگیری منقطع، بسیار موفق بوده است. دوم، یادگیری انقراض از اهمیت کلیدی بالایی برخوردار است، زیرا آن را جزء حیاتی درمان قرار می دهد. در حالی که در کوتاه مدت موثر در کاهش ترس پاسخ می دهد، یادگیری انقراض می تواند دست خود را از دست بدهد، و در نتیجه، بازگشت ترس (به عنوان مثال، مدل آزمایشگاهی برای عود علائم اضطراب در بیماران). بنابراین بهینه سازی یادگیری انقراض موضوع تحقیق شدید است. تصور می شود موفقیت یادگیری انقراض، حداقل تا حدی، ناشی از ناسازگاری بین آنچه انتظار می رود و آنچه اتفاق می افتد (خطای پیش بینی) تعیین می شود. با این حال، در حالی که بسیاری از دانش ما در مورد مدارهای عصبی یادگیری انقراض و عوامل موثر در یادگیری انقراض موفقیت آمیز از مدل های حیوانی است، ترجمه این یافته ها به انسان به دلایل مختلف چالش برانگیز است. در اینجا، ما خلاصه ای از آنچه که در مورد مدارهای حیوانی که منجر به انقراض ترس و نقش خطای پیش بینی شده است، ارائه می شود. علاوه بر این، ما یک جستجوی ادبی سیستماتیک را برای ارزیابی درجه ای که روش های تصویر برداری نورولوژیکی در حال حاضر به ترجمه این یافته ها به انسان کمک کرده اند، انجام دادیم. نتایج نشان می دهد که شباهت قابل توجهی بین شبکه ها در حیوانات و انسان ها در یک ماکرو مقیاس وجود دارد، اما تکنیک های تصویربرداری فعلی، مقایسات در مقیاس کوچکتر، به ویژه در مناطق زیر قارچ که عملکردی ناهمگن هستند، جلوگیری می کند. علاوه بر این، تصویر برداری عصبی انسان نشان دهنده دخالت مناطق متعدد است که به طور معمول در حیوانات مطالعه نشده است. نتایج حاصل از تحقیق به منظور تعیین مدار انقراض به طور عمده وابسته به روش های مورد استفاده، نه تنها در بین گونه ها، بلکه در سراسر مطالعات تصویر برداری انسانی انسان است. دستورالعمل های مربوط به پژوهش های آینده مورد بحث قرار گرفته است.