What can we learn from a two-brain approach to verbal interaction?

تعامل کلامی یکی از مکرر ترین تعاملات اجتماعی است که انسان در هر روز با آن مواجه می شود. در مقاله حاضر، ما به آنچه که روشی چند مغز کمک کرده است، می افزاییم و می توانیم در آینده به درک ما از مکانیزم های عصبی که از تعامل کلامی پشتیبانی می کنند، کمک کنیم. در واقع، از آنجا که تعامل کلامی تنها بین افراد ممکن است وجود داشته باشد، به نظر بصری تمرکز روی تجزیه و تحلیل بر روی نشانگرهای عصبی بین فردی، به عنوان مثال، اتصال عصبی بین مغز. با این حال، تا به امروز، کمبود شدید فرضیه های نظری و نظری که در مورد اینکه اتصال جفت های مغز بین مغز واقعا نشان دهنده آن است، وجود دارد. در این مقاله، ما یک فرضیه قابل آزمون را در اختیار داریم که در آن تغییرات بین زوج در اتصال عصبی بین مغز اهمیت کلیدی دارد. بر اساس چارچوب نظری و داده های تجربی، ما استدلال می کنیم که سطح همبستگی عصبی بین مغز، بیانگر هماهنگی بلندگو و شنونده در سطوح مختلف نمایندگی زبانی و غیر زبان شناختی است. ما در مورد احتمال اینکه ارتباطات عصبی بین مغز می تواند ما را در مورد بالاترین سطح هماهنگی بین سخنرانان - درک متقابل - به ما اطلاع دهد.