Compensatory plasticity and cross-modal reorganization following early visual deprivation

برای اولیای انسانی و غیر انسانی، بینایی یکی از کانال های حساس ترین مورد استفاده برای برقراری ارتباط با محیط زیست است. اهمیت بینایی در سازمان مغز جمجمه به شدت جاسازی شده است، زیرا حدود یک سوم سطح قشر آن در عملکردهای بصری دخیل است. به همین دلیل تعجب آور نیست که فقدان بینایی از زمان تولد و یا از دست دادن بینایی در زندگی بعد از آن، عواقب زیادی را به وجود می آورد، از لحاظ آناتومی و عملکردی. مطالعات انجام شده در حیوانات و انسانها طی چند دهه گذشته نشان داده اند که فقدان بینایی باعث تغییرات ساختاری عظیم می شود که نه تنها در قشر محور محروم، بلکه در سایر نقاط مغز نیز رخ می دهد. این مطالعات بیشتر نشان داده است که قشر محروم بصری به طیف گسترده ای از ورودی های غیر حساسیتی حساس پاسخ می دهد. مطالعات اخیر حتی نقش قشر بصری محروم در فرایندهای شناختی را نشان دادند. در سطح رفتاری، افزایش آمادگی برای فرآیندهای شنوایی و لمسی گزارش شده است. مطالعه مغز کور مادرزادی همچنین یک مدل منحصر به فرد برای به دست آوردن بینش بهتر در عملکرد مغز عادی چشم انداز و درک اینکه تا چه حد تجربه بصری برای مغز برای توسعه معماری کاربردی خود را لازم است. در نهایت مطالعه مغز کور به ما اجازه می دهد تا بررسی کنیم که چگونه آگاهی در فقدان بینایی رشد می کند. چگونه مغز کسی که هرگز تصور بصری نداشته است، تصویری از دنیای خارج را تشکیل می دهد؟ در این مقاله، ما در مورد یافته های اخیر مطالعات حیوانی و همچنین مطالعات تصویر برداری رفتاری و عملکردی در افراد دیدنی و نابینا که این سوالات را مطرح می کنند، بحث می کنیم.