From intention to perception: The case of anosognosia for hemiplegia

بیماران آسیب دیده مغزی با آنزونگوزیا برای همی پلژی انکار نارسایی حرکتی خود را می پذیرند و معتقد هستند که هنوز می توانند اندام فلج شده را حرکت دهند. مطالعات قبلی نشان می دهد که آنزونگوزیا می تواند از عمق حرکت های ناشی از حرکات و برنامه ریزی برای دست زدن به ناخن جلوگیری کند. با این حال، مطالعات اندکی بر ارتباط بین این قصد و ادراک رنجور و درک متمرکز شده است. برای بررسی بیشتر این موضوع، ما از یک پارادایم حرکت ظاهری استفاده کردیم، جایی که یک محرک یک حرکت مبهم ایجاد کرد و شرکت کنندگان به سادگی خواسته شدند قضاوت کنند (راست یا چپ). ما تأیید کردیم که وقتی شرکت کنندگان سالم از کلید یا دست راست یا چپ خود برای فشار دادن یک حرکت ظاهری خواسته می شوند، آنها یک تعصب ادراکی در جهت حرکت دست نشان می دهند. هر دو روش دو جانبه و غیرمعمول (به عنوان مثال، فشار دادن کلید با دو دست یا به صورت یک طرفه) از همان پارادایم حرکت ظاهری به دو گروه از افراد سالم تجویز شد. جالب توجه است، شرکت کنندگان تنها در شیوه دو طرفه دوجنبه نشان دادند که تعصب ادراکی قابل توجهی دارند. بیماران همی پلژی با و بدون آنوسونوگرافی، از انجام وظیفه دو طرفه درخواست کردند. بیماران بدون آنزونگوزیا، کاملا از کمبود حرکتی چپ خود آگاه هستند، فقط حرکات دست راست را برنامه ریزی می کنند، رفتار مشابه با کنترل های سالم انجام کار غیرمعمول. برعکس، در بیماران مبتلا به آنزونگوزیا، یک انگیزه مؤثر حرکتی برای دست چپ (پریشی) بر روی ادراک بصری تأثیر گذاشت و موجب برانگیختگی ادراکی مشابهی شد که در کنترل های سالم انجام می شد و در حال انجام حرکات دو طرفه بود. این یافته ها نشان می دهد که داشتن یک نمایندگی موتور خاص می تواند منجر به نتایج متفاوت در درک جهان خارج شود.