Neuronal bases of peripersonal and extrapersonal spaces, their plasticity and their dynamics: Knowns and unknowns

در حالی که فضا به عنوان یکپارچه درک می شود، شواهد تجربی نشان می دهد که مغز در واقع شامل نمایشی مدولار فضایی است، مناطق ویژه قشر که در پردازش فضای اضافی شخصی قرار دارند، فضای دور از موضوع است و نمی تواند باشد به طور مستقیم توسط بدن عمل می شود، در حالی که دیگر مناطق قشر فضای فضای فضایی را فضایی می دهند، یعنی فضا که به طور مستقیم ما را احاطه کرده و ما می توانیم بر آن عمل کنیم. در بررسی حاضر، ما بر روی تحقیقات غیر انسانی تمرکز می کنیم و ما مکانیزم های سلولی تک سلولی، محدوده ای و مغزی را بررسی می کنیم که پیشنهاد شده است تا نمایه های فضایی غیر شخصی و فضایی را پایه گذاری کنیم. مهمتر از همه، چارچوب غالب فعلی برای مطالعه فضای پرسپکتیو به مفهوم کلیدی متمرکز است که اقدامات و به ویژه بازوها و اقدامات مربوط به دست، شکل گیری نمایندگی های فضایی فضایی را تشکیل می دهند. در این بررسی، ما پیشنهاد می کنیم این چارچوب را گسترش دهیم تا سایر متغیرهایی را که می توانند تجربیات فضایی فضایی، یعنی اطلاعات احساسی و اجتماعی را شکل دهند، شامل می شوند. در بخش اولیه این دستنوشته، ابتدا بررسی گسترده ای را در مورد سیگنال های حسی و ایکولوموتور سطح پایین انجام می دهیم که به ایجاد یک نماینده مجلل دور و نزدیک کورکورانه در بخش های اصلی، پیش موتور و پیش فرتون مناطق قشر دریایی مجاور. سپس ویژگیهای عملکردی کلیدی مورد نیاز برای کدگذاری فضای پرسپکتیو را برجسته کنیم و بحث ما را به مناطق خاص و مجاور که این ویژگیها را به اشتراک میگذارند برجسته میکنیم: شبکه فضایی پرتوی شخصی و موتور پاریتو-پیش موتور برای درک. آخر، ما شواهدی را برای نمایندگی فضای متغیر فضایی تغییر می دهیم. در حالیکه تغییرات پلاستیک در بازنمایی فضایی فضای شخصی در طی استفاده از ابزار توصیف شده است و پایگاههای عصبی پایه آنها به خوبی مشخص شده است، توصیف تغییرات دینامیکی نمایندگی فضایی پرپرسیونیک به عنوان تابع از زمینه عاطفی یا اجتماعی کاملا رمان و مبتنی بر مطالعات انسانی رفتاری . پایگاه های عصبی چنین تنظیمات پویا از برنامه نویسی فضایی فضای خالی هنوز ناشناخته است. به این ترتیب، ما این مشاهدات جدید را بررسی می کنیم و ما در مورد پایه های عصبی پایه و اساس آنها بحث می کنیم.