Multisensory interactions in the depth plane in front and rear space: A review

در این بررسی، شواهد نوروفیزیولوژیکی، روانشناختی و روان شناختی مربوط به این ادعا را ارزیابی می کنیم که اطلاعات چندرسانه ای به واسطه منطقه ای از فضا که بر اساس آن ارائه می شود، متفاوت پردازش می شود. ما بحث می کنیم چگونه اکثریت مطالعات تعامل چندتایی در سطح عمق که تا به امروز انجام شده است بر روی تعاملات تابلوئی و صوتی در فضای پرسلن فورس متمرکز شده اند و تاکید بر اهمیت چنین تعاملات چندرسانه ای در تعریف فضای پرسپولیس است. بر اساس بررسی ما از مطالعات انجام شده در مورد تعاملات چندرسانه ای در عمق، سوال می کنیم که آیا فضای پرایمر و اضافی (هر دو طرف جلو و عقب) با تفاوت های متقابل چندتسوری مشخص می شود (همانطور که با محرک های چندشاخصی که نتایج متفاوت رفتاری را نشان می دهد، در مقایسه با تحریک غیر حساس). هدف ما در نوشتن این بازبینی علاوه بر فراهم کردن یک مرور کلی از مطالعات متقابل چندرسانه ای در مناطق مختلف فضا، نشان دادن آن است که انواع مختلف تعاملات چندرسانه ای که مستند شده اند، ممکن است به اصول سازماندهی بسیار شبیه باشند. تعاملات چندتایی در عمق که شامل محرک های لمسی هستند، با این واقعیت که محرک های معمول معمولا نیاز به تماس با سطح پوست دارند، محدود می شوند. بنابراین، ترجیحات مرتبط با عمق از تعامل چند منظوره با لمس می تواند به طور گسترده ای با توجه به هماهنگی فضایی خود را در عمق و هماهنگی با بدن است. تا کنون، عدم تقارن مربوط به عمق در مورد تعاملات تصویری مشاهده نشده است. بنابراین ما پیشنهاد می کنیم که مرز فضایی فضای پرسپکتیو و تداخل های صوتی پیشرفته و صوتی که در فضای پرپرسیونیک رخ می دهد، می تواند از نظر تراز مکانی خاص محرک ها از حالت های مختلف با بدن توضیح داده شود و احتمالا منعکس کننده نتایج چند دهه قبل تجربه.