Rhythmicity and cross-modal temporal cues facilitate detection

ساختار زمانی در محیط اغلب برای پیش بینی وقوع حوادث آینده ارزش پیش بینیی دارد. در این مطالعه، تأثیر دو نوع اطلاعات پیش بینی کننده زمانی بر روی درک محرک های شنوایی نزدیک آستانه مورد بررسی قرار گرفت: 1) ریتمیک زمان محلی ذهنی در یک جریان محرک شنیداری و 2) نشانه های بصری پیش بینی شده زمانی. ما فرض کردیم که ترکیب اطلاعات پیش بینی شده زمانی در داخل و بین مودال باید آستانه ای را که صداها شناسایی می شود، کاهش دهد، فراتر از مزایای ارائه شده توسط هر منبع اطلاعات به تنهایی. دو آزمایش انجام شد که در آن شرکت کنندگان مجبور به تشخیص زنگ در سر و صدا بودند. تنها در هر دو دنباله ریتمیک یا تصادفی ارائه می شوند و در نیمه آزمایشات قبل از آن یک سیگنال تصویری پیش بینی کننده زمانی وجود دارد. ما نشان می دهیم که شدت تشخیص برای ارائه های ریتمیک (به صورت تصادفی) و سمعی و بصری (در مقابل شنوایی) صرف نظر از تعصب پاسخ است و این اثر حتی برای نمایش های صوتی و تصویری ریتمیک نیز بیشتر است. این نتایج نشان می دهد که هر دو نوع اطلاعات زمانی برای فرآیند صحیح پردازش صداها که در نقاط مورد انتظار در زمان رخ می دهد (که موجب افزایش تشخیص می شوند) مورد استفاده قرار می گیرند و چندین نشانه زمانی برای بهبود برآوردهای زمانی ترکیب می شوند. یافته های ما انعطاف پذیری و عملکرد سیستم ادراکی را نشان می دهد که از نشانه های زمانی درون و از طریق مسیری استفاده می کند تا رویدادهای آینده را پیش بینی و آنها را بهینه سازی کند.