Trade and fisheries subsidies

بسیاری از بخش های تجدید پذیر منابع به شدت یارانه می گیرند و منابع نیز به طور جدی تخلیه می شوند. اعضای سازمان تجارت جهانی یارانه ها را در بخش اصلی منابع تجدید پذیر (شیلات) در دور مذاکرات تجاری دوحه، که پس از آن متوقف شد، اعطا کرد. این مقاله یک مدل ساده برای نشان دادن اینکه چرا چشم انداز معامله در یارانه های شیلات ممکن است دشوار باشد، ایجاد شده است. به طور معمول، اثرات ناگهانی بین المللی باعث ایجاد انگیزه در میان صادرکنندگان برای مذاکره در مورد کاهش یارانه ها می شود: یارانه ی یک کشور دیگر شرایط تجاری دیگر صادر کنندگان را بدتر می کند. این انگیزه ها ممکن است در 3 بندر ماهیگیری وجود داشته باشد. اولا، منحنی های دسترسی به شیلات باز به عقب خم می شوند و بنابراین اگر شیلات تخلیه شود، یارانه ها قیمت ها را افزایش می دهند (با کاهش تولید پایدار) و شرایط تجارت دیگران را بهبود می بخشد. دوم، محدودیت های زیست محیطی محدودیت های بالایی را در برداشت پایدار می گذارد. این بدان معنی است که یارانه هایی که افزایش اشتغال را افزایش می دهند ممکن است بر خروجی اثر نداشته و بنابراین اگر منابع به درستی مدیریت نشوند، اثرات ناگهانی بین المللی ایجاد نمی شود. سوم، حتی اگر دولت ها مجبور به کاهش یارانه های ماهیگیری شوند، به دلیل جایگزینی سیاست ها، منافع اضافی برای شرکای تجاری وجود نخواهد داشت: دولت ها انگیزه ای برای تضعیف سایر مقررات مربوط به بخش ماهی هستند.