Achieving food security and industrial development in Malawi: Are export restrictions the solution?

محدودیت های صادرات کالاهای اساسی یا غلات اغلب در کشورهای در حال توسعه برای ترویج امنیت غذایی و توسعه صنعتی اعمال می شود. با هدایت تولید به بازارهای محلی، این سیاست ها به منظور کاهش هزینه ها و افزایش عرضه داخلی غذا یا ورودی های متوسط ​​در کوتاه مدت، به نفع مصرف کنندگان یا تولید کنندگان است که آنها را برای سیاست گذاران جذاب می کند. با این حال، در بلند مدت، محدودیت های صادرات محصولات کشاورزی را از بین می برد، که در نهایت منافع کوتاه مدت را از بین می برد. این مطالعه به بررسی اثرات اقتصادی مالیات بلندمدت ذرت مالاوی که اخیرا لغو شد، و یک پیشنهاد صادرات روغن سویا به منظور بهبود امنیت غذایی و حمایت از صنایع فرآوری محلی، مورد بررسی قرار گرفت. ما متوجه می شویم که ممنوعیت صادرات ذرت تنها به نفع شهروندان غیر فقیر است، در حالی که درآمد کشاورزان فقیر و میزان مصرف ذرت در طولانی مدت کاهش می یابد. هزینه صادرات روغن زیتون همچنین نمی تواند به اهداف بلندمدت خود برسد: حتی اگر درآمدهای مالیاتی برای بیشتر یارانه پردازان مواد غذایی استفاده می شود، سودشان در ارزش افزوده با کاهش ارزش افزوده کشاورزی نیز کاهش می یابد. به طور کلی، این نتایج نشان می دهد که در حالی که محدودیت های صادرات ممکن است در کوتاه مدت نتایج مطلوبی داشته باشد، پاسخ های تولید ممکن است سیاست های ناکارآمد را در میان مدت و بلند مدت ارائه دهند. در نهایت، چنین سیاست های محدود کننده ای، رویکرد معیشتی به کشاورزی را تقویت می کند که متناقض با اهداف تحرک اقتصادی بسیاری از کشورهای جنوب صحرای آفریقا است.