Ostracodological studies in archaeological settings: a review

در طول سال های اخیر، جغرافیای باستان شناسی احیا شده است و تلاش های زیادی برای ترکیب علوم جغرافیایی، مانند ژئومورفولوژی، رسوب شناسی، ریزماه شناسی و ژئوشیمی با رویکرد باستان شناسی فرهنگی صورت گرفته است. اولین تعریف از جغرافیای باستان شناسی به اواخر دهه هفتاد رسیده است و از آن زمان تاکنون تکامل یافته است که شامل مطالعات چند رشته ای می شود. از این منظر استراکود ها نقش مهمی ایفا می کنند، زیرا آنها شاخص های ارزشمندی محیط زیست در تمام زیستگاه های آبزی، از آب شیرین به دریایی هستند. با وجود پتانسیل آن، ادغام استراکودا در مطالعات باستان شناسی فوری نیست. تنها در دهه نود، جغرافیای اراکادو به نظر می رسد که در نهایت جای خود را به دست آورد، از جمله یک رویکرد سیستماتیک به مطالعات استراتژیک در کاوش های باستان شناسی. از آن به بعد، بسیاری از تحقیقات جغرافیایی و جغرافیایی شامل تجزیه و تحلیل استراتژیک، بهره برداری از پتانسیل آنها به عنوان ابزار چند کاره است. مقالات پژوهشی که این موضوع ویژه را تشکیل می دهند، نشان می دهد که استراکود ها می توانند در تنظیمات متنوعی به عنوان ردیابی مواد اولیه باستان شناسی، پروکسی برای بازسازی محیط زیست و بازسازی سلول های خونی و همچنین سرنخ هایی به تاثیرات انسانی مورد استفاده قرار گیرند.