Revisiting socio-ecological resilience and sustainability in the coupled mountain landscapes in Eastern Africa

یک روایت کلاسیک حاکی از آن است که مناظر کوهستانی در کشورهای جنوب صحرای آفریقا به شدت تضعیف شده و نقاط خطرناک طبیعی هستند. فرایندهای فرسایش خاک و طیف وسیعی از خطرات طبیعی، به خصوص زمین لغزشهایی که در منظرهای کوهستانی به چشم می خورد، در حمایت از پارادایم بی ثبات و غیر انعطاف پذیری مورد استفاده قرار گرفته اند. این روایت در حال حاضر پایگاه اصلی دانش را به اطلاع گفتمان علمی، گزینه های سیاست گذاری و مداخلات چشم انداز می دهد. این روایت خطری را که به عنوان اصلیترین پایه برای تخریب زمین و خطرات طبیعی به شمار می آید، به طور خطی تعاملات محیط زیستی انسان را به صورت بی رویه کج می کند. این مقاله بر اساس مطالعات موردی و سنتز ادبیات استدلال می کند که در حالی که فرسایش خاک و فرآیندهای خطر طبیعی در مناظر کوهستانی برجسته تر هستند، تخمین زراعی سطح بالایی مفهومی ممکن است بیشتر فضایی تصادفی از منظر سیستماتیک باشد در حالیکه تأثیرات اکولوژیکی و تاثیر بهره بردار ممکن است به صورت زیر مطلوب باشد . به همین ترتیب، آن را پیشنهاد می کند که تراکم جمعیت بالا در چشم انداز کوهستان، به طور غیر خطی، به همان اندازه به فرآیندهای تخریب زمین نیز کمک می کند، همچنین به مدیریت منظر منظر نیز کمک می کند.