Exploring urban transformations in Latin America

سوال در مورد چگونگی تبدیل رفتارها، سیستم ها، فرهنگ ها و مؤسسات به حرکت به شهر های پایدار و انعطاف پذیر، توجه بیشتری را در میان دانشمندان و تصمیم گیران افزایش داده است. با این حال، در حالی که پایداری و انعطاف پذیری به طور فزاینده ای به مسائل اصلی برای رشته های مختلف بورس تحصیلی تبدیل می شوند، راهبردهای موثر بر تغییر در جهت پایدارتر شدن و انعطاف پذیری مراکز شهری باقی می ماند. ما از ترکیبی از عناصر تئوری انتقالی اجتماعی و فنی و محیط زیست سیاسی و دو شهر آمریکای لاتین (مکزیکو سیتی و مانیزالز) استفاده می کنیم تا چارچوبی برای تجزیه و تحلیل انتقال شهری در آمریکای لاتین ارائه کنیم. این دو شهر با موانع و فشارهای مشابه برای ایجاد ثبات و انعطاف پذیری مواجه شدند و هر زمان در جریان حرکت های بین المللی به کار رفتند. در هر دو مورد، شبکه های بازیگران پاسخ های ابتکاری به مجموعه خاصی از فشارها، محدودیت ها و فرصت های خود را ارائه می دهند و تلاش می کنند ویژگی های پشتیبانی از زندگی طبیعت مانند خدمات اکوسیستم و هیدرولوژیکی را کاهش دهند، در حالی که کاهش تهدیدات از مخاطرات مانند سیل. با این حال، نوآوری هایی که در دو شهر رخ داد، نتایج بسیار متفاوتی را در رابطه با انتقال رژیم به دست آوردند. جالب توجه است، موفقیت شهر مکزیکو در ایجاد تغییرات رژیم شهری بر اساس استفاده از رویکرد بالا به پایین است، زیرا عمدتا توسط بازیگران موجود در ساختار قدرت موجود با دسترسی به قدرت و منابع یک دولت استبدادی رانده شده است. در مقابل، بازیگران در مانیزالس عمدتا خارج از ساختار قدرت بوده اند و در ایجاد تغییرات در سطح شهر موفق بوده اند. این موضوع اهمیت دینامیک ساختار قدرت را برجسته می کند که می تواند تحولات درونی را از درون یا مانع تحولات بیرونی ترویج یا جلوگیری کند.