Initiating sustainability assessments: Insights from practice on a procedural perspective

ارزیابی پایداری یک روش کلیدی است که یک پلت فرم را ارائه می دهد که از طریق آن بخش خصوصی می تواند فرایندهای سیستماتیک را برای رسیدگی به پایداری به کار گیرد. در حالی که این فرصت منحصر به فرد برای گسترش استفاده از ارزیابی های پایداری فراهم می کند، این امر به دلیل نبود فرایندهای پذیرفته شده و شواهد تجربی کم در شیوه های بخش خصوصی محدود می شود. این مطالعه به طور مستقیم با این معضل درگیر می شود و مرحله ابتدایی ارزیابی پایداری را از دیدگاه چارچوب رویه ای بررسی می کند. روش تحقیق چند نمونه ای با مصاحبه نیمه ساخت یافته ای از 32 پاسخ دهندگان از 9 شرکت چند ملیتی که در صنعت تولید اندونزی کار می کنند، استفاده می شود. یافته ها نشان می دهد که گام آغازین در ابتدا توسط تطابق قانونی هدایت می شود، و سازمان هایی با استفاده از چک لیست ها بر اساس مسائل مربوط به پایداری اجباری در نظر گرفته می شوند. اکثریت سازمان ها فراتر از این رویکرد انطباق هستند، با این حال، با نقش ستاد هدایت این سازمان ها به جامع تر، مسائل پایداری را از طریق استفاده از لیست های ایجاد شده و تجزیه و تحلیل مادیات در نظر می گیرند. این از طریق تعهدات ستاد به استانداردهای داوطلبانه بین المللی و دستورالعمل های پایداری جهانی مطلع شده است که از طریق سیاست ها و رویه های تاسیس شده به عملکرد شرکت تبدیل شده است. این یافته ها اهمیت یک روند در حال ظهور برای بخش خصوصی را به انجام فعالیت های داوطلبانه فراتر از محدوده قانونی کشوری که در آن عمل می کنند و بر اساس کدهای رفتاری شرکت ها، زمانی که ارزیابی های پایداری را انجام می دهند، برجسته می کند.